Τα καλύτερα τραγούδια του 2009

Κατά τη γνώμη μου...αν κάτι άλλο θυμηθώ επιτρέψτε μου να το προσθέσω. Η σειρά είναι τυχαία.


the pain of being pure at hart - contender

the temper trap - sweet desposition

Decemberists - the wanting comes in waves repaid

Decemberists - the rakes song

The xx - Intro

The xx - Crystilized

Arctic Monkeys - Crying Lightning

Fanfarlo - Drowing men

Fanfarlo - I' m a pilot

The Horrors - Sea within a sea

Get well soon - You aurora you seaside

Get well soon - if this hat is missing i have gone hunting

Starsailor - tell me it's not over

Florence and the machine - Dog days are over

Silversun pickups - panic switch

White lies - Death

White lies - Farewell to the fairground

Και μια playlist που έφτιαξα στο youtube με τα 17 αυτά κομμάτια.


Περιμένω και τα δικά σας αγαπημένα είτε εδώ σαν σχόλιο είτε στο γκρουπ του fin στο facebook.

Serial Finers 10. Καθρέφτης

Ο Ν δεν ήξερε τι τον τράβηξε να πάει να καθίσει στο μοναδικό κενό σκαμπό δίπλα στη Δ. Ίσως ήταν το βουρκωμένο, από τον καπνό ή από κάποια βαθιά μελαγχολία, βλέμμα της που το έπιασε ή μήπως «τον έπιασε» εκείνο, να καθρεφτίζεται σε κάποιο cd που ο DJ της είχε δώσει για να δει. Όπως κι αν έχει κάτι τον τράβηξε πρώτα από τους ώμους, έπειτα απ’ την λεκάνη, τέλος απ’ τα πόδια και το πρώτο βήμα έγινε…

Κι ο Ν κάθισε δίπλα στη Δ και της ψιθύρισε ένα «γεια» στο αυτί.

«Γεια σου και σένα του είπε» κοιτάζοντας τον να καθρεφτίζεται μέσα στο ποτήρι της. Κι έτσι έγινε κι οι δύο μας φίλοι και καλοί Serial Finers γνωρίστηκαν μέσα από τις αντανακλάσεις τους, που σ’ αυτό το σημείο πρέπει να τονίσω ότι δεν ήταν διόλου βαρετές αντανακλάσεις, παρά μυστηριώδεις, γοητευτικές και μοναδικές. Κι οι δυο τους ταίριαξαν και πίστεψαν πως γνωρίζονταν βαθειά. Κι ερωτεύτηκαν όπως ερωτεύονται όλοι οι άνθρωποι. Κι έντυσαν την ιστορία τους με την άχλη των πρώτων βλεμμάτων και με τα αγγίγματα των χρόνων και με τις μουσικές του fin και με τα σχόλια των φίλων τους και στο τέλος με αγάπη, έτσι όπως χτίζεται αυτή σιγά σιγά.

Κι έλεγε ο Ν για τη Δ στους φίλους του: «Δεν την ξέρετε τη Δ όπως εγώ». Κι η Δ έλεγε στις δικιές της φιλενάδες: «Νομίζετε για τον Ν πως είναι κάπως αλλά καμιά σας δεν τον ξέρει όπως εγώ». Κι ήταν μια αλήθεια και τούτη. Όμως ούτε ο ένας ούτε ο άλλος λάμβανε υπόψη του το κρυσταλλάκι που τους χώριζε. Κανείς από τους δύο δεν είχε καταλάβει πως στην πραγματικότητα δεν γνώριζε παρά το καθρέφτισμα του άλλου.

Και περνούσαν οι χειμώνες και τα καλοκαίρια κι ένας ερχόταν πιο κοντά στο καθρέφτισμα του άλλου, που το φυλούσε μέσα του ως κόρη οφθαλμού γιατί αυτό το καθρέφτισμα ήταν η αγάπη του κι ο έρωτάς του. Κι όπως πέρασαν λοιπόν τα χρόνια ήρθε μια μέρα το γυαλάκι τους και θάμπωσε, ήρθαν και ράγισαν τα καθρεφτίσματα και ο Ν κι η Δ για χίλιους δυο αδιευκρίνιστους λόγους έπαψαν να είναι ένα, να είναι αυτοί κι έγιναν πάλι ο Ν κι Δ, όπως όταν ξεκίνησαν.

Η είδηση του χωρισμού έσκασε σαν μια τόση δα μικρή βόμβα στις ξεχωριστές τους παρέες και τα λόγια των δύο πρωταγωνιστών μας, σε αυτές ακριβώς τις κουβέντες με τους φίλους τους πήραν ν’ αλλάζουν. «Άλλαξε η Δ. Δεν είναι το κορίτσι που ήξερα», έλεγε ο Ν. Κι η Δ από την άλλη έλεγε στις φιλενάδες της σε πρωινούς καφέδες στο μπαράκι μας: «Πως άλλαξε έτσι ο Ν; Εκείνος δεν ήταν έτσι». Αυτό που δεν έβλεπαν οι φίλοι μας ακόμη ήταν πως τίποτα δεν άλλαξε, κι οι δυο πάντοτε έτσι ήταν. Απλά έστεκαν πια γυμνοί από τις αντανακλάσεις τους, που τόσα χρόνια έπαιζαν το ρόλο τους η μια στα μάτια της άλλης.

Δύσκολες οι στιγμές για τους ήρωές μας καθώς έβαζαν τα κομμάτια του παζλ του έρωτός τους το ένα δίπλα στο άλλο και τα ταιριάζανε και καταλαβαίνανε κι ας μην το ήθελαν πως εκείνη η αντανάκλαση που ο ένας για τον άλλον με τόσο κόπο και τόση αγάπη είχε φτιάξει, ήταν αυτό που τους εμπόδιζε να κοιταχτούν πραγματικά. Ανακάλυπταν πως έκλεισαν ο ένας τον άλλον μέσα σ’ ένα ερμητικό κουτάκι του μυαλού τους λέγοντας με τη σκέψη τους ή στους γύρω τους: «Την ξέρω εγώ τη Δ» ή «Τον ξέρω εγώ τον Ν». Κι αυτό που τους πλήγωνε περισσότερο ήταν πως αναγνώριζαν πια πως κανένας απ’ τους δυο δεν προσπάθησε αρκετά να ξεκλειδώσει εκείνο το ερμητικό κουτάκι, να αφήσει την αντανάκλαση που έκρυβε μέσα του ελεύθερη και να αρχίσει να γνωρίζει τον άλλο πιο βαθιά, πιο αληθινά και πιο όμορφα.

Μήνες περάσαν; χρόνια ή στιγμές; θα σας γελάσω… μα κάποτε χαθήκαν κι οι δυο σε νέους έρωτες κι άρχισαν να υφαίνουν άλλες ιστορίες που άλλες τέλειωναν νωρίς κι άλλες κρατούσαν. Κι ένα βράδυ βρέθηκαν στο fin, τυχαία καθισμένοι δίπλα δίπλα στη μπάρα και πάλι. Μόνο που τούτη τη φορά κοιτάχτηκαν ο ένας με τον άλλο χωρίς γυαλάκια και CD ανάμεσα στα βλέμματα.

Και σαν να βρέθηκαν απέναντι από τον εαυτό τους συνειδητοποίησαν ο ένας την ύπαρξη του άλλου από την αρχή, αναγνωρίστηκαν σαν να έσπασαν τα μάγια του παραμυθιού, ή σαν να μεγάλωσαν λίγο οι ίδιοι και σκέφτηκαν «Εσύ ήσουν λοιπόν ο Ν» ή «Εσύ ήσουν λοιπόν η Δ». Τσούγκρισαν τα ποτά τους και ξανασυστήθηκαν, ενώ η μουσική έπαιρνε μακριά τα κλειστά κουτάκια που μυστικά κάποτε έφτιαξαν ο ένας για τον άλλο.

ΥΓ: Τα προσωπά και οι καταστάσεις που περιγράφονται είναι σχεδόν φανταστικά. Οποιαδήποτε ομοιότητα με αληθινά πρόσωπα ή καταστάσεις είναι σχεδόν συμπτωματική.

Serial Finers 9. Μπλε και Πράσινοι κόκκοι

Μέσα στο προεκλογικό κλίμα των ημερών θυμήθηκα το όμορφο βράδυ που είχε περάσει ένας φίλος μου ο Α το βράδυ των ευρωεκλογών στην αυλή του Fin. Και τον άλλο α, με μικρό αυτός, που είχε περάσει την ίδια βραδιά παράξενα μπλεγμένος μέσα σε μπλε και πράσινους κόκκους!

Στο Fin είχε Live το βράδυ των ευρωεκλογών. Κι όπως κάθε serial finer που σέβεται τον εαυτό του, ο Α φόρεσε το πιο αστραφτερό του χαμόγελο, πήρε την κοπέλα του και την παρέα του και έδωσαν το παρόν από τους πρώτους στην περίλαμπρη αν και υπέρ του δέοντος ζεστή (Ιούνιος γαρ) αυλίτσα της ψαραγοράς.

Δεν τους πτόησε η ζέστη και ανυπόμονα ρουφούσαν το ποτό τους και μασουλούσαν φυστικάκια όσο να αρχίσει η συναυλία. Ο Α είχε πιάσει μια χαλαρή πολιτική συζήτηση περί αποχής με μία από τις φίλες του και διαφωνούσαν ή συμφωνούσαν χαμογελαστά και ήσυχα σε μια γωνία του πάγκου που είχε επιστρατευτεί κι αυτός με τη σειρά του στην αυλή για το Live.

Ανυποψίαστοι οι ήρωές μας για το δράμα του άλλου α που ζούσε κάπου εκεί γύρω, μη με ρωτάτε που γιατί δεν γνωρίζω, συζητούσαν μέσα σε μια γενική ευθυμία και λίγο πριν αρχίσουν να κάνουν τα σχέδια των διακοπών τους που πλησίαζαν, άκουσαν τις πρώτες μουσικές των Blues Bug να σχίζουν την ραστώνη που επικρατεί στο κέντρο της Κορίνθου το καλοκαίρι. Ενθουσιασμένοι χειροκρότησαν και δεν πέρασε πολύ ώρα πριν αρχίζουν να χορεύουν και να τραγουδούν.

Ο άλλος α, χωμένος στις πυτζάμες του είχε αρχίσει από νωρίς να βλέπει πολιτικές εκπομπές με exit polls και αναλύσεις επί αναλύσεων για τα κόμματα και τα ποσοστά τους. Είχε από τη δύση του ηλίου αρχίσει να γκρινιάζει για την νεολαία και την απάθεια της για τα πολιτικά πράγματα του τόπου, χωρίς να καταλαβαίνει την ουσιαστική διαφορά μεταξύ απάθειας και πλήρους απογοήτευσης και μιας κουρασμένης νιότης.

Τη στιγμή που οι ευχάριστες νότες και τα τραγούδια ταξίδεψαν μέχρι το μπαλκόνι του ήταν ήδη πιασμένος στον ιστό των μπλε και πράσινων κόκκων που ξεπηδούσαν με ανθρώπινη μορφή από το γυαλί της τηλεόρασης, Παράθυρα ανοιχτά κι Ιούλιος μήνας, ο α πήρε να ξεχνιέται ακούγοντας τη μουσική, πήρε να καταλαβαίνει γιατί οι άνθρωποι που μέχρι προ ολίγου τους κατηγορούσε είχαν προτιμήσει να τραγουδούν και να χορεύουν από το να ιδρώνουν κολλημένοι μπροστά σε μια τηλεόραση.

Την ώρα που ο Α του χορού και του τραγουδιού φιλούσε γλυκά την κοπέλα του και έλαμπε, ο α της πολυθρόνας συνειδητοποίησε ότι μαγευόταν από τη μουσική που έβγαινε από την κοιλιά της ψαραγοράς. Και κάτι έσπασε μέσα του και θύμωσε με τον εαυτό του. Όχι γιατί δεν κατέβηκε να χορέψει παρά την ολίγον προχωρημένη ηλικία του όπως όλοι οι serial finers θα ήλπιζαν. Όχι. Ο α θύμωσε που αφέθηκε να σπάσει την ρουτίνα κάθε εκλογικού βραδιού του. Που έχασε μια μπλε και μια πράσινη οξεία ακούγοντας τη μουσική. Και περισσότερο θύμωσε που συμπάθησε αυτούς τους διαφορετικούς και αισιόδοξους τύπους που παρόλο που κάθε τι έμοιαζε στραβό, εκείνοι τραγουδούσαν και χόρευαν στο άδειο κέντρο της καλοκαιρινής τους πόλης.

Έβαλε τα πόδια του πιο γερά μέσα στις σαγιονάρες του και έκλεισε τη μπαλκονόπορτα. Ο παλιός ανεμιστήρας κόπιαζε για να τον δροσίζει όσο οι δημοσιογράφοι ανέλυαν μέχρι και τη γραβάτα που φορούσαν οι βουλευτές του κερδισμένου ή ηττημένου κόμματος. Κι όμως κάτι είχε αλλάξει στην συγκέντρωσή του και ένας σκοπός μελωδικός κατάφερνε να περάσει από τις χαραμάδες της μπαλκονόπορτας και να προσγειώνεται στο αυτί του.

Το «μαρτύριο» του έλαβε τέλος αναπάντεχα τη στιγμή που ο Α τέλειωνε την δεύτερη μαργαρίτα του ευχαριστημένος και οι μουσικοί του συγκροτήματος έκαναν διάλειμμα, όταν κάποιος άγνωστος έστειλε την «έννομη τάξη» να επιβάλλει την γνώριμη σιωπή στο καλοκαιρινό άδειο κέντρο της Κορίνθου. Δεν ήταν ο α, αν και το είχε σκεφτεί κάποια στιγμή που προσπαθούσε να διώξει ένα κρεσέντο από το αυτί του.

Κι ενώ η απορία ζωγραφιζόταν στο βλέμμα του Α καθώς η ώρα δεν ήταν καν 12 και σ’ ένα άδειο κέντρο δεν μπορούσε να φανταστεί ποιος θα ενοχλούνταν από το Live, στο πρόσωπο του άλλου α ζωγραφιζόταν μηχανικά και ανεπαίσθητα ένα χαμόγελο που κάποιος κατατρόπωσε τους διαφορετικούς απέναντι που διασκέδαζαν την ύψιστη ώρα των εκλογικών αποτελεσμάτων.

Σιγά σιγά πέρασε η ώρα και μετά από λίγα ακόμη –πιο χαμηλόφωνα- τραγούδια ο Α πήρε την κοπέλα του και τη μισή του παρέα, καθώς η άλλη μισή συνήθιζε να μένει στο αγαπημένο Fin μέχρι τέλους, και έφυγαν χαμογελαστοί όπως είχαν έρθει και διόλου πτοημένοι από την εξέλιξη της βραδιάς.

Κι ενώ το βράδυ προχωρούσε και η συναυλία έφτανε στο τέλος της ο α κουνούσε αριστερά δεξιά το κεφάλι του στην πολυθρόνα, μην καταλαβαίνοντας το γιατί. Σύντομα ανακάλυψε ότι το κεφάλι του, αντιδρώντας εύλογα στις ιδέες του συστρεφόταν για να βρει που πήγε η μουσική που τόσο το μάγευε και το ταξίδευε. Λίγο μετά επαναστάτησαν τα χέρια του που πάτησαν το κόκκινο κουμπί του τηλεκοντρόλ και στο σαλόνι του α ήρθε κι εγκαταστάθηκε η βουερή σιωπή του ανεμιστήρα.

Σαν να μην έφταναν αυτά, τα πόδια του αποφάσισαν να λάβουν μέρος στη συνωμοσία και τον πήγαν μέχρι τη μπαλκονόπορτα. Σαστισμένος ο α βγήκε στο μπαλκόνι κι άκουγε μια απλή χαρούμενη βαβούρα από την κοιλιά της ψαραγοράς. Το Live είχε τελειώσει. Χωρίς να το θέλει η καρδιά του ένιωσε τη θλίψη του μικρού παιδιού που του έφυγε το καινούριο του μπαλόνι απ’ το χέρι. Κοίταξε κάτω και είδε έναν νέαρο (τον Α μας) να κρατάει την κοπέλα του από το χέρι και να περπατά.

- Ε εσύ, τι έγινε; Γιατί δεν τραγουδάτε; Ρώτησε τον Α ένας τύπος με σαγιονάρες και καλοκαιρινές πυτζάμες από ένα ψηλό μπαλκόνι.

- Τέλειωσε η συναυλία παππού, του φώναξε, γιατί ήθελες κι άλλο; Απάντησε γελώντας το αγόρι.

- Ναι, είπε σιγά και μην πιστεύοντας το στόμα του ο από πάνω.

- Εντάξει δεν χάθηκε κι ο κόσμος, άλλη φορά. Από εκλογές ο τόπος άλλο τίποτα, όπως και το Fin από μουσικές, του είπε με μια συμπάθεια στη φωνή ο Α.

Ο άλλος α έμεινε ώρα πολλή στο μπαλκόνι του, νιώθοντας αλλαγμένος. Δεν γκρίνιαζε πια ούτε κατηγορούσε τα παιδιά απέναντι, ή τον νεαρό από κάτω του. Το σώμα του του είχε δείξει το δρόμο για το μπαλκόνι, η καρδιά του το δρόμο για τη μουσική. Και τέλος ο ίδιος που στην αρχή θύμωνε, ύστερα σάστιζε, μετά λυπόταν αλλά στο τέλος χάρηκε με την αλλαγή που συντελέστηκε κάπου μέσα από τις πυτζάμες και τις σαγιονάρες του, τίναξε τους μπλε και πράσινους κόκκους από τα μάτια του, άλλαξε ρούχα και κατέβηκε για πρώτη φορά στη ζωή του στο Fin, στο κέντρο της άδειας καλοκαιρινής πόλης του κι ήπιε ένα ποτό ανάμεσα σε γελαστούς ανθρώπους. Κι από τότε δεν χάνει ευκαιρία να το επισκεφθεί και να σφίξει το χέρι του άλλου Α με μια ανεπαίσθητη ευγνωμοσύνη αν τύχει να τον συναντήσει.

ΥΓ: Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που περιγράφονται είναι σχεδόν φανταστικά. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι σχεδόν συμπτωματική.

ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ !

Τη Παρασκευή 11/09/2009 ξεκινάμε!

Να είστε όλοι εντός & εκτός του fin για να περάσουμε καλά!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ !

Το fin κατεβάζει τη βραδυνή παράσταση!

Καλοκαιράκι, βραδυνό μπανάκι στις ακρογιαλές!

Η πισίνα του fin κλείνει για να ανανεωθεί και να επανακάμψει το Σεπτέμβρη!

Ο Αντώνης, ο Μάριος, η Χρύσα, η Υββόνη, ο Γιώργος, ο Αλέξανδρος, ο Βασίλης, ο Γιάννης και ο Νίκος σας εύχονται καλό υπόλοιπο καλοκαίρι!

Το πρωινό με την Αγγελική και τη Χρύσα συνεχίζει για να σας προσφέρει καφεδάκια, μπυρίτσες, κρασάκια και εξωτικούς χυμούς από ολόφρεσκα φρούτα παραγωγής μας......

Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση........

Ξεχάσαμε να σας πούμε για το Σάββατο, τελευταίο βράδυ θα έχουμε εξωτικό dj και very sexoual barman!

Serials Finers 8. Mars attacks

Τις προάλλες έτυχε να βρεθώ τυχαία με γνωστά fino- πρόσωπα στην Αθήνα. Λίγο πριν είχα δει την φίλη μου την Κ, γνωστή serial finer κι εκείνη και συζητούσαμε ώρα πολύ κάτω απ' τον ουρανό με τα κρυμμένα άστρα στα φώτα της πόλης. Κι εκεί κάπου μέσα στη συζήτηση μου αφηγήθηκε το περίεργο όνειρο που είχε την προηγούμενη βραδιά.


Είχε λέει η Κ μεταφερθεί μαγικά μαζί με ολόκληρο το αγαπημένο μας μπαράκι στον Άρη, τον κόκκινο πλανήτη. Ήταν κάποια στιγμή στο μέλλον, αφού ο άνθρωπος είχε σπάσει το φράγμα της κατάκτησης του αφιλόξενου διαστήματος και ο εποικισμός των σεναρίων επιστημονικής φαντασίας είχε αρχίσει. Βέβαια πως το μπαράκι είχε μεταφερθεί αυτούσιο με τους θαμώνες και τα μπιχλιμπίδια του δεν το γνωρίζουμε μιας και τα όνειρα κρύβουν κάποια τέτοια μικρά αναζωογονητικά μυστήρια.

Υπήρχαν όμως, είπε η Κ, και κάποιες καινούριες φάτσες ανάμεσα στους θαμώνες. Χαρωποί και νεόκοποι Αρειανοί finers που περιδιάβαιναν ανάμεσα στην αυλή με την κόκκινη άμμο -κι ουχί την ψαραγορά- και στη μπάρα με ένα ποτό ανά χείρας. Και μιλάμε για μεγάλη κατανάλωση καθώς οι Αρειανοί φίλοι είχαν πέντε χέρια ο καθένας. Διασκέδαζαν δε ιδιαιτέρως τις μουσικές του Den Leei και ήδη κυκλοφορούσαν φήμες πως στον Άρη ξεπηδούσαν τα πρώτα ιθαγενή, νεανικά post rock συγκροτήματα. Αντίθετα με τις αναπαραστάσεις της λαϊκής φαντασίας, οι νέοι finers δεν ήταν πράσινοι, αλλά πορτοκαλί όπως περίπου είναι ζωγραφισμένη από τα εργαστήρια του Disney η Ποκαχόντας. Γι' αυτό λέει και είχαμε δυσκολευτεί τόσο να τους βρούμε κατά τις πρώτες αποστολές στον Άρη, γιατί τα γήινα μάτια μας δεν έπιαναν τις ανεπαίσθητες διαφορές του χρωματισμού ανάμεσα στον πλανήτη και τους κατοίκους του.

Το μόνο πρόβλημα που αντιμετώπιζε το μπαράκι μας στον κόκκινο πλανήτη, κατά την αφήγηση της Κ ήταν η έλλειψη φράουλας για τα κοκτέηλ. Έστιβαν το μυαλό τους ο Μάριος κι ο Αντώνης να βρουν τι θα κάνουν και τίποτα δεν γινόταν. Στο όνομα της φιλίας των ειδών μας όμως, οι Αρειανοί καλλιέργησαν ένα πράσινο κακτοειδές γλυκό φυτό που αντικατέστησε τη γεύση της φράουλας στα ποτά μας. Το εμπιστεύτηκαν στους μπαρμαν και τους σερβιτόρους του μπαρ για να το προσέχουν, κι εκείνοι του συμπεριφέρονταν όπως οι πρωτόγονοι στην φωτιά κάνοντας βάρδιες για να το φροντίζουν και να το προσέχουν. Και οι Αρειανοί ευχαριστήθηκαν ιδιαιτέρως και κέρασαν όλο το μαγαζί κοκτέηλ.

Ένα ακόμα πράγμα που έφερε κοντά τις φυλές ήταν τα μωρά του fin. Περιέργως μιλούσαν άπταιστα αρειανικά και δεν χρειάζονταν τις φορητές συσκευές μετάφρασης που κουβαλούσαν οι υπόλοιποι στις πλάτες τους. Το “ουα” και το “αγκού” απέκτησαν νέο νόημα και οι μαμάδες καμάρωναν τα μωρά τους μη μπορώντας να εξηγήσουν τη διαπλανητική σοφία που έκρυβε το DNA των παιδιών τους.

Ο Σπύρος δε ήταν λέει ο πιο χαρούμενος θαμώνας καθώς είχε αποκτήσει από κει που δεν το περίμενε ένα νέο ενθουσιασμένο κοινό για τα ανέκδοτά του. Οι Αρειανοί αν και γελούσαν λιγάκι περίεργα δεν χόρταναν να τον ακούν, ενώ διοργάνωναν τις πρώτες αποστολές στη γη προκειμένου να συλλέξουν ξανθιές, Γ ερμανούς, Αμερικάνους κι ακόμα περισσότερους Έλληνες για να δουν αν όλα όσα έλεγε ο Σπύρος ήταν αλήθεια.

Το όνειρο έληξε πάνω στο καλύτερο όταν στον κόκκινο πλανήτη Αρειανοί και γήινοι χόρευαν αγκαλιασμένοι το Lovecats των Cure και στη Γη ένα κουνούπι τσιμπούσε τη γάμπα της Κ που περίσσευε από το σεντόνι. Και κάπως έτσι το κέφι του Fin και των finers του απλώθηκε σαν αστρική βεντάλια στο πλανητικό σύστημα.

- Σε πείραξε η ζέστη μου φαίνεται, της είπα εγώ κυνική όπως συνήθως αφού τέλειωσε την διήγηση της. Κι η Κ, η ευφάνταστη serial finer χαμογέλασε γνωρίζοντας πως μέσα μου ζήλευα που δεν ήμουν εγώ που είχα ονειρευτεί το Fin του μέλλοντος μας.

ΥΓ: Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που περιγράφονται, στην προκειμένη είναι πιθανότατα εντελώς φανταστικά. Άρα δεν τίθεται ζήτημα ομοιότητας. Ελπίζω μόνο να μη μου κάνουν καμία μήνυση οι Αρειανοί.

Τι τραγούδι να σου πω…

Τι τραγούδι να σου πω που να σε ξέρει,
να 'ναι εκεί όταν γελάς κι όταν φοβάσαι,
να 'ναι εκεί όταν μεθάς κι όταν λυπάσαι
κι όταν κρύβεσαι στης μοναξιάς τα μέρη…

Τι τραγούδι να σου πω,
εκεί που πας,
να μη μοιάζει με κανένα,
μα να μοιάζει μ' όλα όσα αγαπάς…

Τι τραγούδι να σου πω, που να 'χει αέρα,
σαν κι αυτά μες τις κασέτες που 'χουν λιώσει,
γιατί πάτησαν το χρόνο, σ' έχουν νιώσει,
πήραν σήκωσαν το φως κι εδώ το φέραν…

τι τραγούδι να σου πω, χωρίς ουσία,
να το φτύνουν οι σοφοί κι οι μπερδεμένοι,
να γεννιέται στα ρηχά κι εκεί να μένει,
να μην έχει ούτε λάμψη, ούτε αξία...
Μα να φέγγει στη δική σου καταχνιά…

Ενδελέχεια

ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ 7 ΙΟΥΝΙΟΥ !

Οι bluesbug για μια και μοναδική εμφάνιση στο fin !

Τη Κυριακή 7 Ιουνίου καλοσωρίζουμε το καλοκαίρι

με ένα δροσερό party, λίγο μετά τις 9 : 00 το βράδυ!

ΕΡΧΟΝΤΑΙ................

Οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ

σας καλούμε στο πάρτυ γνωριμίας με τους υποψήφιους ευρωβουλευτές μας:

· Μιχάλη Τρεμόπουλο

· Νίκο Χρυσόγελο

· Αντώνη Καφετζόπουλο

Με καλή μουσική και καλή παρέα συζητάμε,

· για πολιτική,

· για οικολογία,

· για πράσινη οικονομία,

· για κοινωνική αλληλεγγύη.

Όλα όσα θα θέλαμε να μάθουμε

για τους Οικολόγους Πράσινους

το Σάββατο 30 Μαΐου 2009

Ώρα 22,00

δημοτική αγορά Κορίνθου

(μπαρ FIN)

www.ecokorinthia.gr

Serial Finers 7. Η Οδύσσεια ενός εργαζομένου

"Αγαπητό μου Fin,
Καταρχάς (ή μήπως καταρχήν;) χαίρομαι πάρα πολύ που θα μείνεις ανοιχτό το καλοκαίρι. Δεν ξέρεις πόσο νοσταλγώ τη βραδινή δροσιά της “αυλής” σου και τα ωραία σου τα κοκτέηλ, τα Cuba Libre σου και τις Μαργαριτούλες. Το συγκεκριμένο επεισόδιο διαδραματίζεται μακριά σου... αλλά άνθρωπος είμαι κι εγώ (τουλάχιστον έτσι νομίζω) και κάπου πρέπει να πω τον πόνο μου! Σε τρίτο πρόσωπο πάντα καθότι ελαφρώς μεγαλομανής και με “dear diary” διάθεση ξεκινώ την εξιστόρηση της ημέρας που δεν παρατήρησα τους γύρω μου αλλά τον εαυτό μου."

Η Ζ είναι μια Serial Finer του Σαββατοκύριακου καθότι ζει στην Αθήνα χρόνια τώρα. Μετά κόπων και βασάνων αγάπησε τόσο αυτή την πόλη που φέτος την έφαγε το άγχος να βρει δουλειά μη τυχόν και χρειαστεί να την εγκαταλείψει. Βρήκε τελικά και ξαφνικά έγινε πολύ πολύ χαρούμενη. Της ερχόταν να τραγουδήσει και να αγκαλιάσει τα παπούδια που παίζουν σκάκι μεταξύ Ζαππείου και Εθνικού Κήπου αλλά προσπαθούσε να συγκρατηθεί. Ώσπου πριν λίγες μέρες το συνειδητοποίησε... Είχε έρθει το καλοκαίρι και εκείνη δούλευε 8ωρό στην Αθήνα.

Στην αρχή προσπάθησε να το αντιμετωπίσει ψύχραιμα. Εξάλλου στις 7 που ξυπνούσε το πρωί δεν έκανε δα και τόση ζέστη. Το στριμωξίδι στο Τρόλεϊ το είχε εδώ και μια τριετία περίπου συνηθίσει, αν και το ύψος της δεν την βοηθούσε σ' αυτό αφού το να πάρει μια ανάσα αέρα χωρίς την απαραίτητη εσάνς ιδρωτίλας των γύρω τεντωμένων κυρίων δεν ήταν καθημερινό φαινόμενο. Άλλαζε τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (τέσσερα τον αριθμό) με τον αέρα της εργαζόμενης που δεν έχει χρόνο τώρα, πνίγεται, πνίγεται, και με το ελαφρώς γυαλιστερό από τη ζέστη πρόσωπό της ψηλά.

Με τα πολλά έφτανε στο γραφείο. Με τη δουλειά δεν είχε πρόβλημα, της άρεσε τόσο που πλακωνόταν κι έκανε όλες τις δουλειές απ' το πρωί έτσι που κατά τις τρεις που τα είχε τελειώσει σχεδόν όλα την έπιανε πάλι η ζέστη και η εσωτερική της γκρίνια. Κάτι τέτοιες στιγμές ήταν που τα γέλια της στο Fin, η παρέα που είχε σκορπίσει λόγω καλοκαιριού και όψιμης ενηλικίωσης και τα κοκτέηλ περνούσαν μπρος τα μάτια της σαν χολυγουντιανή ταινία. Δεν το έβαζε κάτω όμως. Μερικές τζούρες καφέ και λίγη δουλειά αργότερα είχε ήδη σχολάσει και -να ένα καλό που έφερε το καλοκαίρι ακόμα και στην Αθήνα- έξω ήταν ακόμα μέρα. Όποτε η τρελή αν και ολίγον τι κουρασμένη χαρά της επέστρεφε.

Όλα αυτά βέβαια πριν σύσσωμος ο γυναικείος πληθυσμός φορέσει πέδιλα, δηλαδή πριν μπει επισήμως το καλοκαίρι και οι μεγάλες ζέστες αυτής της εβδομάδας. Γιατί αυτές τις μέρες η Ζ με το ακμαίο ηθικό δέχτηκε πολλά χτυπήματα κάτω από τη ζώνη. Χτύπημα πρώτο: Παρακολουθείτε τη Ζ να κάνει ηρωικές προσπάθειες με την τσίμπλα στο μάτι να φτάσει την πόρτα του μετρό χωρίς να πέσει (τρίτο κατά σειρά μέσο μαζικής μεταφοράς που άλλαζε). Η προσπάθεια της είναι ακόμα πιο ηρωική αν αναλογιστείτε πως στο μυαλό της ονειρεύεται να έπινε ένα πρωινό καφεδάκι στο Fin με τα καλά της τα κορίτσια. Ένα βήμα πριν την πόρτα και λίγο πριν ξεσπάσετε σε χειροκροτήματα για το κατόρθωμά της τη βλέπετε να σφαδάζει απ' τον πόνο κρατώντας το πόδι της. Τι είχε συμβεί; Είχε έρθει το καλοκαίρι, όπου καλοκαίρι σημαίνει ψηλοτάκουνα πέδιλα που προσγειώνονται πάνω στα ολίγα εκατοστά σάρκας που περισσεύουν από τα δικά σας φλατ σανδαλάκια.

Το ξεπέρασε κουτσαίνοντας κι έφτασε στη δουλειά της σκεπτόμενη πόσο μακριά είναι από τη θάλασσα ή από τα πρωινά καφεδάκια που ονειρευόταν προ ολίγου. Χτύπημα δεύτερο: Παρακολουθείτε τη Ζ τη δύσκολη ώρα της δουλειάς (είπαμε γύρω στις 3) ενώ προσπαθεί να βρει έναν φίλο εύκαιρο για ένα καφεδάκι σε κάποια αυλή των Εξαρχείων που θα της θυμίσει κάτι από Fin. Οι περισσότεροι δουλεύουν μέχρι αργά (ναί λοιπόν υπάρχουν και χειρότερα) και όλες τις οι ελπίδες συγκεντρώνονται στην φίλη της την Α που πολύ την αγαπά και πολύ θα ήθελε να τη δει. Όμως η μοίρα του είχε άλλα σχέδια καθώς η Ζ μαθαίνει ότι όλη η παλιοπαρέα θα συγκεντρωθεί σε σπίτι φίλου εκτός Αθηνών για μπανιάρισμα και ηλιοθεραπεία. Μάλιστα φεύγουν εκείνη την ώρα και δεν τους προλαβαίνει αν και πολύ θα ήθελαν και εκείνοι αλλά και η ίδια η Ζ να πλατσουρίζανε όλοι μαζί. Τι είχε συμβεί; Είχε έρθει το καλοκαίρι και ο σώζων εαυτόν, από το καμίνι της μεσημεριανής τερατουπόλεως, σωθείτω.

Με τα πολλά πέρασε η ώρα και πήρε των ομματιών της να γυρίσει στο σπιτάκι της. Κι ενώ μέχρι να φτάσει στο Τραμ για να ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι της επιστροφής, είχε συνειδητοποιήσει ότι μέχρι κι ο περιπτεράς είχε air condition στο περίπτερο κι εκείνη σπίτι την περίμενε ανεμιστήρας του 2003, δεν της πήγαινε το μυαλό στο θέαμα που θα αντίκρυζε σε λίγο.

Χτύπημα τρίτο και τελυταίο: Παρακολουθείτε τη Ζ να μπαίνει στο Τραμ με λίγο καλύτερη διάθεση γιατί στο ραδιόφωνο παίζει ωραία τραγούδια. Καθότι βέρα Κορίνθια η Ζ δεν ήταν δυνατόν να μην κοιτάξει τους πάντες γύρω της από απλή περιέργεια. Και τη στιγμή που το έκανε το ηθικό της τσακίστηκε πλήρως. Το Τραμ ήταν τίγκα στους τουρίστες και τους Έλληνες που γύριζαν κόκκινοι σαν αστακοί ή κατίμαυροι από την παραλία. Με μαλλιά μες την αλμύρα, με τη γλυκιά κούραση του μπάνιου, με το όμορφο εκείνο χαρούμενο βλέμμα που αποκτά ο άνθρωπος μέσα στη θάλασσα. Τι είχε συμβεί; Είχε έρθει το καλοκαίρι και η Ζ ήταν εγκλωβισμένη ανάμεσα στους δεινούς κολυμβητές, να τους κοιτάει και να σκέφτεται πόσο πραγματικά μακριά είναι από τη θάλασσα, τον καφέ και το κοκτέηλ που τόσο αποζητούσε.

Ευτυχώς για εκείνη ήρθε κάποια στιγμή το βράδυ, και για να λέμε του στραβού το δίκιο τα καλοκαιρινά βράδια στην Αθήνα είναι ιδιαιτέρως γοητευτικά. Μπορεί να μη έχουν την κουβεντούλα με τον γνωστό που θα πετύχεις στο Fin, ή τις μουσικές και την αυλίτσα του, αλλά ενδείκνυται για ρομαντζάδα και περπάτημα. Έτσι κι η Ζ, έδωσε ραντεβού στα Προπύλαια στην Πανεπιστημίου και κατέληξε περπατώντας κάτω απ' την Ακρόπολη στον Άρειο Πάγο μαζί με τουρίστες πάλι και με Έλληνες που είχαν ξεμείνει όπως αυτή στην Αθήνα, να κοιτάζει την πόλη αυτή που κατάφερε να αγαπήσει να αιωρείται φωτισμένη στον υγρό καλοκαιρινό ορίζοντα.

Και ξαφνικά έφτιαξε η διάθεση, κι ένιωσε οικεία ξαπλωμένη εκεί πάνω στο βράχο, σχεδόν όσο οικεία θα ένιωθε καθισμένη δίπλα στον πάγκο της ψαραγοράς στην Κόρινθο, κι ένωσε τα αντιφατικά κομμάτια της ζωής της, αυτό της Κορίνθου και της Αθήνας μέσα της και με τα πολλά καλωσόρισε το καλοκαιράκι που θα το περνούσε ένα Σαββατοκύριακο στο τρισαγαπημένο Fin κι ένα Σαββατοκύριακο στην ερωτεύσιμη Πλάκα. Κι ηρέμησε... Μέχρι φυσικά τον επόμενο καύσωνα.

ΥΓ: Οι καταστάσεις και τα πρόσωπα που περιγράφονται είναι σχεδόν φανταστικά. Κάθε ομοιότητα με αληθινά πρόσωπα και καταστάσεις είναι σχεδόν συμπτωματική.

Καλοκαιράκι στη "πισίνα" του μικρού μας fin !

Φέτος το καλοκαίρι θα είμαστε open!

Με δροσερά cocteil, δροσερή ατμόσφαιρα και όπως πάντα ζεστή αγκαλιά και χαλαρή διάθεση!

Α και πολλές live εκπλήξεις!

Open mind fin bar στο πιο δροσερό σημείο της πόλης.

Serial Finers 6. Πρώτο Ραντεβού...

“Και κάπως έτσι είμαστε πάλι εδώ, για λίγο ακόμα καθότι καλοκαιριάζει. Το αγαπημένο μας μπαράκι έβαλε τα καλά του κοκτέιλ και απέκτησε καλοκαιρινή διάθεση. Κι εγώ που διάλεγα τι κοκτέιλ να πιω τις προάλλες από το πινακάκι που έχει επιμεληθεί η γλυκύτατη Υβόννη, παρατήρησα πόσο μεγαλύτερο φαίνεται το μικρό μας Fin με τις πόρτες του διάπλατα ανοιχτές.
Ανάμεσα σε γέλια και χαρές και μ' ένα Cuba Libre στο τραπεζάκι μπροστά μου, δεν μπόρεσα παρά να αφήσω την σκέψη μου να ταξιδέψει σε μια ιστορία που έχει ξεκινήσει εδώ και λίγο καιρό αλλά που ουσιαστικά τώρα αρχίζει να γράφεται.”

Η Ρ και ο Φ ήταν δυο άνθρωποι που γνωρίστηκαν σχεδόν τυχαία. Με τον γνωστό και μη εξαιρετέο τρόπο της μικρής μας πόλης, είχαν ειδωθεί πολλές φορές χωρίς ο ένας να παρατηρήσει τον άλλο. Τελικά κοιτάχτηκαν για τα καλά σε μια γιορτή και γοητευμένοι σχεδόν είπαν να ξαναβρεθούν. Είχαν περάσει κι οι δυο από διάφορα κι εκτίμησε ο ένας στον άλλο τη ζεστασιά και το πηγαίο χαμόγελο.

Η Ρ μιλούσε στις φίλες της γι' αυτόν τα βράδια στο Fin πίνοντας κρασάκι, χειμώνας γαρ κι εκείνος μιλούσε στους δικούς του τα απογεύματα σε κάποιο καφεδάκι μετά τη δουλειά. Και μέσα τους δουλευότανε εκείνη η γοητεία για να γίνει έρωτας πριν βρεθούν ακόμα. Σιγά σιγά ήρθε και το πρώτο ραντεβού από την ατμόσφαιρα του Fin, στο Γκάζι στην Αθήνα (που παρεπιπτόντως φημίζεται για τα κοκτέιλ του αλλά και τα μαγαζιά που θυμίζουν σε εμάς τους κατοίκους της τερατούπολης κάτι οικείο).

Το τι πέρασε η Ρ για να βρεθεί σε εκείνο το πρώτο ραντεβού δεν λέγεται. Αν και το είχαν κανονίσει από την προηγούμενη έλειπε το τηλεφώνημα της επιβεβαίωσης. Έλα όμως που το κινητό της εκείνη την ημέρα χάλασε, έκλεισε και δεν ξανάνοιξε. Τι να έκανε που δεν ήξερε το κινητό του να τον πάρει από κάποιο σταθερό; Άρχισε τα τηλεφωνήματα στις φιλενάδες της να της δανείσουν καμιά συσκευή μπας και τα κατάφερνε να βρεθεί μαζί του στο σωστό μέρος την σωστή ώρα.

Για κακή της τύχη οι φίλες της όλες ήταν μαζεμένες για μεσημεριανό καφεδάκι στην Κόρινθο και διασκέδαζαν με μουσική και με τα ανέκδοτα του Σπύρου. Τελευταία στιγμή κι ενώ η Ρ είχε σχεδόν πάρει απόφαση πως δεν θα έβλεπε τον Φ και πως σίγουρα εκείνος θα απογοητευόταν όταν θα την έπαιρνε τηλέφωνο και θα έβλεπε κλειστό το κινητό της ήρθε σαν από μηχανής θεός η παρέμβαση της αφηρημένης αδερφής της. Πριν λίγη ώρα της μιλούσε στο τηλέφωνο και εκείνη την είχε διαβεβαιώσει πως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για εκείνη.

Όμως δυο τζούρες καφέ αργότερα η αδερφή της Ρ θυμήθηκε ένα ξεχασμένο κινητό που είχε αφήσει στην Αθήνα. Κι αμέσως άρπαξε το κινητό της φίλης που καθόταν δίπλα -και που ήταν η σειρά της να μιλήσει με την αγχωμένη Ρ για να βρει κάποια λύση- εξηγώντας της που να βρει την ξεχασμένη συσκευή. Η Ρ τη βρήκε και μαζί αποκατέστησε την επικοινωνία με τον Φ λίγο δύσκολα βέβαια γιατί η “καινούρια” συσκευή έστελνε μηνύματα και δεν έπαιρνε τηλέφωνα.

Με τα πολλά η Ρ κι ο Φ βρεθήκανε στον Κεραμεικό μια Κυριακή με συννεφιά και με γλυκά αισθήματα. Με τις ώρες έπιναν το ποτάκι τους ενώ οι φιλενάδες στο Fin εύχονταν όλα να πάνε καλά. Υποψιάζομαι πως και οι φίλοι του Φ κάπου μαζεμένοι θα εύχονταν το ίδιο πράγμα.

Και ταίριαξε η Ρ κι ο Φ κι έδωσαν στο μετρό το πρώτο τους φιλί. Πάει ενάμιση χρόνος από τη μέρα της περιπετειώδους συνάντησης κι από τότε ακόμα ταιριαστοί είναι. Ζούνε όμορφα μαζί και μάλιστα πήραν την απόφαση να παντρευτούν γιατί στην σχέση τους όλα μοιάζουν πιο όμορφα και τα καθημερινά και τα πεζά και τα ρομαντικά της ζωής.

Κι οι φίλες της Ρ της ετοιμάζουν Bachelor party στο μπαράκι μας τώρα λίγο πριν το κλείσιμο με τα ωραία κοκτέιλ. Όχι θέλοντας να τη βάλουν να αποχαιρετήσει την εργένικη ζωή, αλλά επιθυμώντας βαθιά να της επιτρέψουν να καλωσορίσει την πιο σπουδαία και σπάνια μορφή ελευθερίας. Αυτή που βιώνει κανείς -αν είναι τυχερός- κλεισμένος στην αγκαλιά του άλλου. Κι εκείνη αν και δεν έχει τύχη στα θέματα της κινητής τηλεφωνίας, στην αγκαλιά του Φ θαρρώ πως είναι κάτι παραπάνω από τυχερή.

ΥΓ: Οι καταστάσεις και τα πρόσωπα που περιγράφονται είναι σχεδόν πραγματικά. Οποιαδήποτε ομοιότητα με αληθινά πρόσωπα και καταστάσεις είναι σχεδόν συμπτωματική.

10 ΠΟΔΗΛΑΤΙΚΟ ΔΙΗΜΕΡΟ ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΟ

Σάββατο 9 Μαΐου
ώρα 11.00 π.μ. στον πεζόδρομο της Πυλαρινού
Συζητάμε, ενημερωνόμαστε, διεκδικούμε πόλη που να έχει επίκεντρο τον άνθρωπο, όχι το αυτοκίνητο.
Ζητάμε ασφαλή μετακίνηση για όλους, ποδηλατοδρόμους, ελεύθερα πεζοδρόμια, σύγχρονες μαζικές μεταφορές.
ώρα 12:00 μ.μ.
Πεζή πορεία στο κέντρο της πόλης για διεκδίκηση δικαιωμάτων των πεζών
(μαμάδες με τα μωρά τους στα καροτσάκια, παππούδες & γιαγιάδες, φίλοι του περπατήματος, άτομα με μειωμένη κινητικότητα.. όλοι ευπρόσδεκτοι για ένα περίπατο στα κεντρικά σημεία της πόλης! Εκκίνηση από τον πεζόδρομο της Πυλαρινού)
ώρα 5.00 μ.μ.
διοργανώνουμε το 1ο Ποδηλατικό κυνήγι θησαυρού με τη μορφή γρίφων και αποστολών (εκκίνηση από τον πεζόδρομο της Πυλαρινού)
ώρα 9.30μ.μ.
κάνουμε πάρτυ στο μπαρ FIN (αίθριο Δημοτικής Αγοράς), όπου και ερχόμαστε με τα ποδήλατά μας!

Κυριακή 10 Μαΐου
7Η ΠΟΔΗΛΑΤΟΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΟ και
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΠΟΔΗΛΑΤΟΠΟΡΕΙΑ
Τα ποδήλατα ζητούν ανθρώπινες πόλεις. Στις 12 το μεσημέρι της Κυριακής 10 Μαΐου, σε όλη την Ελλάδα, τα ποδήλατα θα κατέβουν στους δρόμους. Από την Φλώρινα ως τα Χανιά και από την Κέρκυρα ως την Κομοτηνή, στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στα Γιάννενα και στο Ηράκλειο και φυσικά στην ΚΟΡΙΝΘΟ, οι ποδηλάτες και ποδηλάτισσες θα διεκδικήσουν ανθρώπινο αστικό περιβάλλον.Το πιο καθαρό μέσο μετακίνησης είναι και το πιο απολαυστικό - γι΄ αυτό στις 10 Μαΐου όλη η Ελλάδα θα ευχαριστηθεί ποδήλατο.σας καλούμε στη πλατεία «Περιβολάκια»
ώρα 12.00 μ.μ. για την 7η ποδηλατοπορεία
Η διαδρομή μας θα είναι :
Περιβολάκια - Εθνικής Αντίστασης - Γ. Παπανδρέου – Καλάμια – Νοταρά - Απ Παύλου – Δαμασκηνού - Ποσειδωνία και επιστροφή.
Στην Ποσειδωνία θα γίνει ξενάγηση στην Αρχαία Δίολκο, καθώς και ενημέρωση-ευαισθητοποίηση για την ανάγκη διάσωσής του.
Στην Ποσειδωνία θα κάνουμε και ένα σύντομο πικνικ, για αυτό φέρτε μαζί σας ταπεράκια με φαγητό και μπουκαλάκια με νερό!
(Τα παιδιά είναι απαραίτητο να συνοδεύονται από ενήλικες)

Serial Finers 5. Ήτανε μια μικρή θαμώνας...

“Αγαπητοί serial finers, διακοπεύσαμε και επιστρέψαμε με λίγη περισσότερη χοληστερίνη και πολλές ακόμα ιστορίες. Μας συγχωρείτε για την αδικαιολόγητη αργοπορία, αλλά ξέρετε πως είναι τα πράγματα όταν η έμπνευση μπλέκεται με το ραχάτι των διακοπών. Enjoy.”

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια τοσοδούλα Serial Finer, η Α. Η Α ήταν ένα γλυκύτατο πλασματάκι που σύχναζε “από κούνια” στο Fin, έπινε τους χυμούς της και τους κοίταζε όλους με τα αέρινα ματάκια της όταν ακόμα δεν μιλούσε. Λίγο καιρό μετά, που άρχισε να μιλάει, πηγαινοερχόταν ζωηρή ζωηρή ανάμεσα στο μπαμπά της ή τη μαμά της και τους υπόλοιπους θαμώνες κι έπιανε την κουβέντα πάνω σε μια τεράστια γκάμα θεμάτων όπως :


-Τι είναι αυτό;
-Κινητό!
-Αυτό;
-Μπισκότο!
-Μπαμπά...Θέλω μπισκότο!
Κι άλλα τέτοια χαριτωμένα της ηλικίας της.

Μεγάλωνε η Α και γινόταν δεσποινιδούλα κανονική. Με τα τσαντάκια της, τα γυαλιά ηλίου της, έξυπνη, τρυφερή και ετοιμόλογη. Τώρα πια έπινε τον χυμό της σοβαρή και μιλούσε με τις ώρες όπως έκαναν οι μεγάλοι. Μερικές φορές μάλιστα είχε και παρέα,\ τα παιδάκια των φίλων του μπαμπά και της μαμάς της και τότε κλείνονταν στον δικό τους κόσμο για ώρα και σκαρφίζονταν παιχνίδια μέσα στο μπαράκι.

Της άρεσε της Α να πηγαίνει στο Fin τα πρωινά ή τα απογεύματα και να κάθεται αμέριμνη με τους γονείς της και να ακούει τον θόρυβο των ανθρώπων γύρω της, αν και τώρα που είχε αρχίσει να πηγαίνει στον παιδικό σταθμό, το “σχολείο” της, δεν πήγαινε πια συχνά. Αλλά στα live όπως το πρόσφατο του Μ. Σαββάτου δεν υπήρχε περίπτωση να μη βρεθεί. Γιατί η Α είχε μια ξεχωριστή αγάπη μέσα στο Fin. Τη jazz. Με άλλα λόγια αν η Α ήξερε τη λέξη groupie θα την τύπωνε σε μπλουζάκι και θα την φορούσε στα live.

Καθόταν από νωρίς στα όμορφα πλακάκια και με το πρώτο κούρδισμα αφοσιωνόταν στις νότες που σχηματίζονταν από το πιάνο και το σαξόφωνο και ενώνονταν σε μουσική. Γύρω της ο κόσμος μασουλούσε έπινε και κουβέντιαζε σε ένα κλίμα γενικής ευφορίας αλλά η Α δεν το παρατηρούσε. Η jazz την “αιχμαλώτιζε” και ήθελε να την απολαύσει απερίσπαστη. Τόσο πού αν κάποιος από τους γνωστούς της, τους θαμώνες, πήγαινε να της μιλήσει ή να της χαϊδέψει τρυφερά το κεφαλάκι εκείνη τους αγρίευε.

Η αλήθεια είναι πως την προσοχή της Α την είχε μαζεμένη πάνω του ο σαξοφωνίστας. Ίσως επειδή το σαξόφωνο έλαμπε θυμίζοντας αστραφτερά παραμύθια και χρυσές πανοπλίες, ίσως επειδή η μουσική γεννούσε ποιήματα και ιστορίες μέσα στο κεφάλι της Α, ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο τα παιδιά συγκινούνται από συγκεκριμένους ήχους κι εικόνες, η ψηλή φιγούρα του σαξοφωνίστα μαγνήτιζε την Α. Και καθόταν ήσυχα με μάτια διάπλατα ανοιχτά και τον παρακολουθούσε. Εκείνος δε, λες και το καταλάβαινε, γύριζε και της έκανε αστειάκια ενόσω έπαιζε μουσική και το μικρό κοριτσάκι γελούσε.

Μη φανταστείτε πως κι εγώ τα ήξερα όλα αυτά. Απλά σε κάποιο live την πάτησα κι εγώ μιλώντας στην Α την ώρα που ρουφούσε σαν σφουγγάρι τις νότες. Αλλά την περασμένη βδομάδα που όλοι μαζευτήκαμε να γιορτάσουμε την πρώτη Ανάσταση ήξερα κι έτσι έμεινα από μακριά να παρατηρώ.

Έξω απ' το Fin, στην πλατεία της αγοράς, ο ήλιος έφερνε την Άνοιξη στα αναψοκοκκινισμένα μας μάγουλα, όσο η Χρύσα πηγαινοερχόταν πότε κρατώντας καφέδες, πότε μπύρες και πότε ελίτσες κι αγγουράκια. Κι ήταν κι η Α εκεί, μη δίνοντας σημασία στο κουβάλημα της Χρύσας, στα κόκκινα μας μάγουλα στον ήλιο ή στα χειροκροτήματα. Άφηνε τη μαμά της να διαχειριστεί τις δημόσιες σχέσεις της εκτός από μερικούς επιλεκτικούς χαιρετισμούς κι έπειτα κλείστηκε στον κόσμο της μουσικής. Κάθησε στην αγαπημένη της θέση (βλέπε πλακάκι) και άκουγε jazz πίνοντας το χυμό της όπως τότε που ήταν μωράκι στο καρότσι. Μόνο που αυτή τη φορά δεν κοίταζε τους πάντες, παρά μόνο την “αδυναμία” της το σαξοφωνίστα σαν μια σωστή, τόση δα μικρούλα, groupie!

ΥΓ: Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που περιγράφονται είναι σχεδόν φανταστικά. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι σχεδόν συμπτωματική.

Μ. Σάββατο μεσημέρι στο fin !

l

Στιγμές από το καθιερωμένο live του Μ. Σαββάτου.

Ο Δημήτρης, ο Παντελής και η Στέλλα δημίουργησαν ωραία ατμόσφαιρα που όλοι μας χαρήκαμε!

Και του χρόνου να είμαστε καλά να το επαναλάβουμε.

ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !

Το Μεγάλο Σάββατο το μεσημέρι στο μικρό μας μαγαζάκι, θα είναι μαζί μας οι:
Δημήτρης Καραγιάννης με το σαξόφωνό του,
Παντελής Μπενετάτος με τα πλήκτρα του
και η μικρή μας Στέλλα με την υπέροχη φωνή της.

Μια πρόταση για τη δημοτική αγορά

Serial Finers 4. Περί γενεθλίων ο λόγος...

Με αφορμή τις “νέες αφίξεις” και τα πολλά μαζεμένα γενέθλια του Απριλίου, χωρίς κρυμμένα μηνύματα παρά το προφανές ότι οι φίλοι και τα γενέθλια όταν συνδυάζονται σε κάνουν να χαμογελάς ξεκινά αυτό το καινούριο ταξίδι στα πολύχρωμα κεφάλια των απανταχού Serial Finers. Έχω να θυμηθώ πολλά γενέθλια στο κάθε σημείο του μαγαζιού, αστεία τρυφερά και μελαγχολικά γενέθλια που πέρασαν και που πάντα κατέληξαν με πλατιά χαμόγελα.

Στάση πρώτη τα γενέθλια της φίλης μου της Ε. Κεράκια σε σάμαλι έχετε δει; Ήταν Απρίλης καλή ώρα και ένα από τα θρυλικά Live Jazz μεσημέρια του Fin κατά τα οποία όλοι ανεξαιρέτως περνούν μοναδικά. Η Ε είχε γενέθλια κι όλη η παρέα, που εντωμεταξύ είχε καταλάβει τη μπάρα αποφασίσε να της κάνει έκπληξη με γλυκό, κεράκια, ζωντανή μουσική και όλα τα συναφή. Το ταμείο για τα γλυκά σχηματίστηκε σε λίγα μόνο λεπτά και κάποιος συνεννοήθηκε με τους μουσικούς για το “πατροπαράδοτο” Happy Birthday.

Η ομάδα που έφυγε για να αγοράσει τα γλυκά όμως είχε ένα πρόβλημα να επιλύσει. Μεγάλο Σάββατο γαρ έπρεπε να καλύψει νηστεύοντες και μη με το γλυκό που θα βαφτιζόταν τούρτα για χάρη της Ε. Με λίγη βοήθεια από την υπάλληλο του κοντινού ζαχαροπλαστείου το σάμαλι και τα κεράκια συσκευάστηκαν και αφού ταξίδεψαν πίσω στο Fin κρύφτηκαν με μυστικότητα στην κουζίνα περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή.

Κάποτε το σύνθημα δόθηκε και το σάμαλι βγήκε ολόφωτο και πήρε τη θέση του στο κέντρο της παρέας, μπροστά από τη συγκινημένη Ε που ένιωθε πλήρης με δυο νότες των υπέροχων μουσικών και την ιδέα των αγαπημένων της ανθρώπων. Έσβησε με ένα φύσημα τα κεριά και κέρασε όσους παρευρισκομένους πρόλαβε με το γλυκύτατο σάμαλι των φίλων της.

Στάση δεύτερη προχωρημένος Χειμώνας τα γενέθλια της Γ. Η Γ, που συνήθως αρνείται ότι μεγαλώνει αποφάσισε να διοργανώσει η ίδια πάρτι έκπληξη στο Fin για τα γενέθλια της. Επίσης αποφάσισε να γιορτάσει τα χρόνια που φυσιολογικά είχε κλείσει δύο χρόνια νωρίτερα. Μπαλόνια, καπελάκια ακόμα και προσκλήσεις έφτιαξε και το διασκέδασε πραγματικά καταφέρνοντας να ξορκίσει τον “δαίμονα” των γενεθλίων μέσα από τη σουρεαλιστική της πράξη.

Οι φίλες της γελούσαν με τα καμώματα της αλλά την αγαπούσαν πολύ και δεν της χαλούσαν το χατίρι. Πάρτι έκπληξη ήθελε να κάνει, πάρτι έκπληξη το ονόμαζαν, “The party is here” ταμπελίτσα ήθελε να κρεμάσει, θα το φρόντιζαν. Όταν τελικά έφτασε το βράδυ του πάρτι της Γ ήταν ένα από τα ωραιότερα. Εκείνη μόλις μπήκε στο μαγαζί προσποιήθηκε πως δεν ήξερε τίποτα και “έπαιξε” την έκπληκτη τόσο καλά που παραλίγο να την πιστέψουν κι οι καλεσμένοι.

Το διασκέδασαν με την ψυχή τους μέχρι που έκλεισε το μαγαζί, ενώ μεταξύ της τούρτας με τα δύο λιγότερα απ' όσα έπρεπε κεράκια και των αναρίθμητων ρακόμελων χόρεψαν tango και αντάλλαξαν ευχές γελώντας μέχρι δακρύων. Και η Γ που από τότε δεν πολυκρύβει τα χρόνια της, κυρίως γιατί τα θυμούνται οι γύρω της, ακόμα όταν φέρνει στο μυαλό της το πάρτι έκπληξη που διοργάνωσε για τον εαυτό της, γεύεται σχεδόν την ευτυχία εκείνης της μέρας.

Στάση τελευταία τα γενέθλια της Ζ που δεν είχαν ξεκινήσει με τις καλύτερες προοπτικές. Κάτι που ήταν εποχή που η μισή παρέα έλειπε, κάτι που δεν υπήρχε πολύ διάθεση λόγω της γνωστής μελαγχολίας γενεθλιακής φύσεως, είχαν καταλήξει 5 κορίτσια μόνα τους στον πάγκο με τον ελέφαντα για να γιορτάσουν τη Ζ. Έβαλαν όμως το χεράκι τους οι όμορφες μουσικές του Β και η γνωστή σε όλους μας κι αγαπημένη Schmucker και κατέληξαν τα κορίτσια να χορεύουν και να γεμίζουν ευγνωμοσύνη και αγκαλιές η μία την άλλη γιατί όσο κι αν είναι δύσκολη μέρα τα γενέθλια αν τα γεμίσεις με γέλια και πρόσωπα αγαπημένα αδιαμφισβήτητα θα καταλήξουν σε γλέντι τρυφερό και συνάμα τρικούβερτο.

Είναι λοιπόν αυτός ο μαγικός παράγων “ο φίλος” που μας βγάζει συνήθως από τη δύσκολη θέση να παραδεχτούμε ότι μεγαλώνουμε και μας παίρνει απ' το χέρι και με μια γλυκιά ευχή μας δείχνει τον εαυτό μας μέσα από τα μάτια του. Μας φανερώνει ο φίλος την ευτυχία του να μεγαλώνουμε κοντά του, δίπλα του και να μετράμε τα χρόνια έπειτα με γενέθλια, καθισμένοι μαζί σ' ένα τραπεζάκι του Fin και λέγοντας “Ναι βρε δεν θυμάσαι; Ήταν τότε που σου κάναμε γενέθλια με σάμαλι γιατί ήταν Πάσχα και το προσωπάκι σου έλαμπε πιο δυνατά απ' όλα τα φώτα όλων τον κεριών. Από αγάπη.”.

ΥΓ: Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που περιγράφονται είναι σχεδόν φανταστικά. Κάθε ομοιότητα με αληθινά πρόσωπα και καταστάσεις είναι σχεδόν συμπτωματική.

A peacefull Tuesday

Ο ανακόλουθος.

Serial Finers 3. Όταν οι Παρεξηγήσεις παίρνουν Όσκαρ

Δεν πα να έχεις Γαλλική παιδεία; Δεν πα να μεγάλωσες με μπαλέτο και ωδεία; Ακόμα κι αν είσαι Serial Finer, κι αν μυρίζεις με τέχνη το κρασί πριν το πιεις, ακόμα σου λέω κι αν έχεις λεπτό χιούμορ με “μαύρες” πινελιές. Τίποτα μα τίποτα δεν πρόκειται να σε κρατήσει μακριά από έναν αταίριαστο έρωτα που θα σε κάνει να βγεις από τον εαυτό σου, να κοιτάξεις απλανώς το άπειρο, να περιμένεις από το παπούτσι μέσα στο κάδρο στον τοίχο του Fin να σου απαντήσει τι να κάνεις και πως να ξεμπλέξεις. Όλοι κάποια στιγμή το παθαίνουν. Και κάποιοι λιγότεροι μαθαίνουν.

Κάπως έτσι την πάτησε κι η φίλη μου η Ν με τον Μ. Φαινομενικά ταίριαζαν, εκείνη άκουγε Depeche Mode και εκείνος άκουγε Pink Floyd. Εκείνη έπινε κρασί, όπως κάθε νεαρή που εκτιμά τη θηλυκότητα της και εκείνος Ουίσκι, για να τιμήσει την ωριμότητα και την εμπειρία που επέβαλε η διαφορά ηλικίας τους. Η Ν λάτρευε το Fin και μαζί της το γνώρισε και το λάτρεψε κι ο Μ και στα σκαμπό του έδιναν όρκους αγάπης και αφοσίωσης.

Όμως με τον καιρό τα πράγματα άρχιζαν να φαίνονται πιο καθαρά. Και καθώς η χημεία του έρωτα ξεφούσκωνε ελαφρώς και στη μέση έμπαινε η καθημερινότητα, άρχισαν οι παρεξηγήσεις του Μ προς τη Ν. Οι όρκοι άρχισαν να κάνουν φτερά σαν να είχαν πιει όλοι μαζί Redbull κι η Ν μετά από κάθε παρεξήγηση ένιωθε όλο και πιο εκνευρισμένη.

Τα πρωινά όμως μετά τους καυγάδες ήταν άλλη ιστορία. Τότε η Ν συγκαλούσε έκτακτο συμβούλιο με τις φιλενάδες της στο Fin και ευτυχώς που διέθεταν εκείνο το λεπτό χιούμορ που προανέφερα αλλιώς θα τις είχε πιάσει ομαδική κατάθλιψη με τις παράλογες αιτίες καυγάδων που συνέβαιναν στο ζευγάρι. Περιττό να πω πως μετά τις παρεξηγήσεις οι δύο ερωτευμένοι τα “έβρισκαν” και ύστερα ξανατσακώνονταν και πάλι απ' την αρχή.

Με τον καιρό η Ν έπαψε να διασκεδάζει μέσα στη σχέση της. Παρόλα αυτά ήταν δεμένη με τον Μ για χίλιους δυο λόγους που δεν θα μπορούσε να ξέρει ούτε η ίδια. Άρχισε όμως να διασκεδάζει στα “συμβούλια” με τις φιλενάδες της, οπότε και οι παρεξηγήσεις έπαιρναν τη μορφή κινηματογραφικής αφήγησης εμπλουτισμένης με χίλιες δυο κωμικές ατάκες που την έκαναν να τα βλέπει όλα πιο ελαφριά, ακριβώς στη σωστή τους διάσταση εκείνη του αστείου (μόνο που αυτό το κατάλαβε αργότερα).

Σε κάποιο απ' αυτά τα συμβούλια ήταν που έπεσε η ιδέα για τα Όσκαρ. “Κάνε μας ένα top 5 παρεξηγήσεων και το καλύτερο θα το βραβεύσουμε σαν κριτική επιτροπή”, είπε μία από τις καρδιακές της φίλες. “Ok!” είπε η Ν, χαμογέλασε και άρχισε να σκέφτεται. 5 ιστορίες παράλογης ζήλιας μεταξύ δύο κατά τα άλλα φυσιολογικότατων ανθρώπων έπεσαν βροχή ανάμεσα στους πρωινούς καφέδες απ' τα χεράκια της Αγγελικής. Τα κορίτσια δεν χρειάστηκε να σκεφτούν και πολύ και το Όσκαρ το πήρε η ιστορία που είχε συμβεί μόλις το προηγούμενο βράδυ.

Η ιστορία είχε ως εξής: Ο Μ έλειπε εκτός πόλης για δουλειές κι η Ν είχε βρεθεί για ένα σύντομο ποτάκι μετά ακουστικής ευδαιμονίας στο γνωστό μπαράκι μας. Όταν μίλησε με τον Μ στο τηλέφωνο εκείνος της ζήτησε αποδείξεις για το ότι πράγματι ήταν εκεί. Εκείνη σε πείσμα της ζήλιας του έβγαλε φωτογραφία το αγαπημένο ντιβανάκι και το έστειλε με mms στο κινητό του. Για κακή της τύχη όμως την τελευταία φορά που οι δυο τους είχαν πάει στο Fin το ντιβανάκι είχε μαξιλάρια και όχι το δερμάτινο χακί κάλυμμα που έχει τώρα με αποτέλεσμα ο Μ να μην το αναγνωρίσει και να γίνει πυρ και μανία! Η Ν αναγκάστηκε να βγάλει τον DJ και τους γέρους απ' το Muppet Show, που κάθονται ατάραχοι στα ράφια της κάβας, για να τον πείσει. Κι εκεί έληξε το θέμα.

Με την απονομή του Όσκαρ παρεξήγησης η Ν βγήκε απ' το ροζ συννεφάκι της μια για πάντα και αποφάσισε πως είχε γίνει πιο παράλογη και από τις παρεξηγήσεις του Μ. Αντί να κάθεται και να απολαμβάνει τους Depeche Mode και το κρασάκι της κυκλοφορούσε μες το μαγαζί σαν τρελός paparazzi και έβγαζε φωτογραφίες τις χαρακτηριστικές γωνιές του. Το πιο καθαρό και βαθύ γέλιο που είχε βγάλει εδώ και καιρό ξεχύθηκε από μέσα της. Και σαν να της το υπαγόρευε το παπούτσι μέσα απ' το κάδρο σε μια στιγμή επιφοίτησης είπε: “Χωρίζω. Είμαστε διαφορετικοί, μα τελείως διαφορετικοί άνθρωποι και ποτέ δεν θα συνεννοηθούμε. Βγήκα εκτός εαυτού και δεν μ' αναγνωρίζω. Και το αστείο είναι ότι τελικά ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να λειτουργήσω μέσα σ' όλα αυτά. Τέλειωσε.”. Οι φίλες της κοιτάχτηκαν με λύπη και ανακούφιση μαζί. Είχαν αρχίσει να πιστεύουν πως ποτέ δεν θα το καταλάβαινε. Και κάπως έτσι ένιωθε κι η ίδια.

Τα πράγματα πήραν το δρόμο τους κι ο έρωτας της Ν και του Μ έσβησε ξαφνικά όπως σβήνουν οι περισσότεροι έρωτες. Συχνάζουν κι οι δυο ακόμα στο Fin, και παρόλο που δεν γνωρίζω τόσα πολλά για τον Μ ξέρω σίγουρα πως η Ν ευτύχησε μέσα σε καινούριες σχέσεις και οι παραλογισμοί βγήκαν απ' τη ζωή της απότομα όπως είχαν ξεκινήσει. Φυσικά συνεννοούνται πλέον σαν φίλοι πολύ καλύτερα απ' ότι όταν ήταν μαζί κι αν τύχει και έχουν βγει στην ίδια παρέα και κάποιος DJ βάλει Depeche Mode ή σπανιότερα Pink Floyd η Ν τον κοιτάζει και χαμογελά με βαθιά κατανόηση, γιατί δεν πα να ήταν κι οι δυο φυσιολογικοί άνθρωποι, δεν πα να ήταν εκλεπτυσμένοι και μοναδικοί; Ο έρωτάς τους έπρεπε νομοτελειακά να συμβεί για να λύσει με τον εαυτό της η Ν την μεγαλύτερη παρεξήγηση που κουβαλά μέσα του κάθε άνθρωπος. Αυτή που γίνεται όταν νομίζει πως ξέρει τον εαυτό του και κάθε μικρή πλευρά του, κάθε όριο και κάθε θέλω του.

Κι ίσως αυτός τελικά να είναι ο λόγος για τον οποίο όλοι κάποια στιγμή μπλέκουμε σε αταίριαστους έρωτες, όπου όλα εξιδανικεύονται και το εγώ μας εξαφανίζεται μέσα στο ροζ συννεφάκι. Για να επαναπροσδιορίσουμε τον εαυτό μας κοιτάζοντας το άπειρο και το παπούτσι μες το κάδρο, για να χαθούμε ξαφνικά μέσα σ' ένα στίχο που μας ξύπνησε ή σε μια σταγόνα κρασί. Και με ένα άλμα, καθαρό και γεμάτο ελπίδα και νέα όνειρα, να προχωρήσουμε, καινούριοι πια, μπροστά.

ΥΓ: Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που περιγράφονται είναι σχεδόν φανταστικά. Κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι σχεδόν συμπτωματική.

πριν την 25η Μαρτίου. οριακά.

το 4ο μέρος χάθηκε από μαλακία μου.

Serial Finers .2. Τραγούδια που "στοιχειώνουν"

Κάθε άνθρωπος έχει τον ήχο του, τον ήχο του γέλιου του, τον ήχο του κλάματος, ακόμα και τον χαρακτηριστικό ήχο του χασμουρητού του. Μέσα σ' όλα αυτά έχει και τον ήχο της αγαπημένης του μουσικής, εκείνης που τον αντιπροσωπεύει ή που τον σημαδεύει. Καμιά φορά χρειάζεται μια στιγμή για να σε “στοιχειώσει” ένα τραγούδι, πολύ απλά γιατί το ακούς βιώνοντας κάτι σημαντικό. Άλλες φορές όμως ένα τραγούδι γίνεται η αφετηρία μιας ιστορίας ζωής σου. Η περιπέτεια του Α και του “Stalag Riddim” ανήκει στη δεύτερη κατηγορία.

Ο Α σύχναζε στο Fin. Ο λόγος που επέλεξε να γίνει κι αυτός ένας Serial Finer ήταν η μουσική ταυτότητα και η ιδιαιτερότητα των DJ του μαγαζιού. Ένα από τα αναρίθμητα βράδια του Α στην μπάρα του Fin κι ενώ συζητούσε με μια φίλη του ένα θέμα που κανείς απ' τους δυο τους σήμερα δεν θα θυμάται, άκουσε για πρώτη φορά τον ήχο του Stalag Riddim που έμελε να απασχολήσει τις μουσικές του αναζητήσεις για πολύ πολύ καιρό. Ανυποψίαστος για την τυραννική αναζήτηση που θα ακολουθούσε, ο Α κατέβασε την τελευταία γουλιά απ' τη Smucker του και είπε στην φίλη του: “Ωραίο κομμάτι ρε συ! Θα ρωτήσω τον Γ (τον DJ της βραδιάς) ποιο είναι”. Με γρήγορες κινήσεις πλησίασε τον Γ και τον ρώτησε. “Stalag Riddim”, απάντησε ο πάντα πρόθυμος και ενημερωμένος Γ. “Και ποιος το έγραψε;”, ο Γ κοίταξε το cd και απάντησε “Ernest Ranglin γράφει”.

Και τότε ο μαγικός παράγων μουσική σε μπαρ από δυνατά ηχεία έκανε τη δουλειά του, με αποτέλεσμα ο Α να συγκρατήσει μεν το όνομα του συνθέτη αλλά να ακούσει σαν τίτλο το “Stala Gready” και να ρίξει τον εαυτό του σε μια μάταιη αναζήτηση ενός ήχου που δεν υπήρχε καν. Εβδομάδες μετά ο Α δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί δεν έβρισκε καμία αναφορά στο συγκεκριμένο κομμάτι κι έβαλε τη φίλη του να ξαναρωτήσει τον Γ για το τραγούδι αν βρισκόταν στο Fin. Έτσι κι έκανε η κοπέλα και το όνομα του τραγουδιού αποκαταστάθηκε. Αλλά το κομμάτι δεν βρέθηκε και πάλι.

Με τον καιρό ο Α έμαθε πως “Stalag Riddim” είναι ένα ολόκληρο είδος τραγουδιών όπως λέμε εμείς “Καλαματιανό” ή “Ζεϊμπέκικο”. Φανταστείτε τώρα να προσπαθείτε να βρείτε ανάμεσα στα τόσα καλαματιανά ή ζεϊμπέκικα ένα συγκεκριμένο. Καθώς το κομμάτι έγινε μέρος της καθημέρινης του ενασχόλησης με το διαδίκτυο, με τον καιρό μπορούσε να παράγει κάθε του νότα στο μυαλό του.

Ώσπου ένα χρόνο και αρκετά βαρέλια Smucker μετά, η φίλη του Α επέστρεφε σπίτι της μετά από μια βραδιά με τις ψαγμένες μουσικές του Γ στο Fin. Την στιγμή που ήταν έτοιμη να ξεκλειδώσει χτύπησε το κινητό της. Δεν δυσκολεύτηκε να αναγνωρίσει την ενθουσιασμένη φωνή του Α που της έλεγε πως επιτέλους το βρήκε. Όπως ήταν φυσικό η κοπέλα είχε ξεχάσει το “Stalag Riddim” κι όλη την ιστορία του. Άλλωστε εκείνη προτιμούσε τη ροκ από την τζαζ. Δεν ίσχυε όμως το ίδιο και για τον Α.

Ο Α της διηγήθηκε πως από μια τυχαία αναζήτηση κι ενώ είχε μάθει ακόμα και τι σήμαινε η λέξη stalag στα γερμανικά (πρόκειται για σύντμηση δύο λέξεων που σημαίνουν στρατόπεδο συγκέντρωσης) ανακάλυψε τι πήγαινε στραβά τόσο καιρό. Ο Α έψαχνε το αυθεντικό “Stalag Riddim” που είχε συνθέσει κάποιος Gold Ernest. Ο Γ απ' την άλλη έπαιζε μια διασκευή του από ένα συγκρότημα με το οποίο συνεργαζόταν ο Ernest Ranglin, ο οποίος με τη σειρά του είχε καποτε συνθέσει ένα κομμάτι με τον τίτλο “Stalag 17”. Έτσι λοιπόν αυτό το μπέρδεμα έκανε αδύνατο για τον Α να βρει το τραγούδι του.

Το αστείο ήταν πως η τυχαία αναζήτηση, η οποία οδήγησε στην αποκάλυψη ήταν για κάτι τελείως διαφορετικό. Ο Α έψαχνε πληροφορίες για μια ταινία του '60 που ήθελε να δει. Η ταινία λεγόταν “Exodus” και ανάμεσα στα άλλα ο Α είδε πως το μουσικό της θέμα ήταν συμπτωματικά, τι άλλο; Το γνωστό μας πια “Stalag Riddim”. Έπειτα απ' αυτό ήταν θέμα δευτερολέπτων να βρει το τραγούδι αλλά και να γνωρίσει τις συμπτώσεις που τον εμπόδιζαν ένα χρόνο τώρα.

Θέλετε το “χαλασμένο τηλέφωνο” που έπαιξε ο DJ με τον θαμώνα, θέλετε απροσεξία ή ο λάθος τίτλος γραμμένος στο cd, το ζήτημα είναι πως ο Α ποτέ δεν παιδεύτηκε περισσότερο για άλλο τραγούδι. Και κανένα άλλο τραγούδι δεν έλαβε περισσότερο χώρο στις συζητήσεις του για τη μουσική. Ήταν το τραγούδι που τον “στοίχειωσε”.

Θα μου πείτε τώρα αφού διαβάσατε την ιστορία του Α ότι υπάρχουν πολύ πιο εύκολοι τρόποι να αποκτήσει κανείς ένα τραγούδι. Ένα cd απ' τον DJ ή ένα φλασάκι να το μεταφέρει. Το ίδιο φαντάζομαι κι εγώ. Όμως αν ο Α το είχε αποκτήσει έτσι τότε σίγουρα δεν θα το θυμόταν σε λίγο καιρό. Τι τα θέλετε; Κάποια τραγούδια για τον ένα ή τον άλλο λόγο, είναι “καταδικασμένα” να γράψουν μια ιστορία στη ζωή μας. Κι όσο για τον Α σήμερα κιόλας μόλις γύρισε από τη δουλειά έβαλε ν' ακούσει το “Stalag Riddim” για να ξεκουραστεί και χαμογέλασε.


ΥΓ: Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που περιγράφονται είναι σχεδόν φανταστικά. Κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι σχεδόν συμπτωματική.

Συγνώμη finers που παρεμβαίνω. 17/3 playlist

χάσαμε το τελευταίο part.stop
και ήταν πολύ ωραίο και ηλεκτρονικό.stop
καλημέρα.stop

Serial Finers. 1. Ανάμεσα στα φύλλα των δέντρων

Οι περισσότεροι άνθρωποι κοιτάζοντας ένα δέντρο δεν κοιτούν ποτέ ανάμεσα στα φύλλα του. Άλλοι στέκονται μονάχα στο κορμό και μετρούν ρόζους και κόμπους, άλλοι πάλι κοιτούν το φύλωμα θαυμάζοντας τα χρώματα και την κίνηση των φύλλων. Όμως ελάχιστοι είναι αυτοί που παρακολουθούν τον χώρο του δέντρου ανάμεσα στα φύλλα.... Κι έτσι όλοι οι υπόλοιποι δεν βλέπουν το μοναδικό σπουργίτι που πηδάει από κλαδί σε κλαδί.

Έτσι παραλίγο να την πάθουν δυο φίλοι μου, ο Χ και η Ψ. Ο Χ σύχναζε στο γνωστό και αγαπημένο μας μπαράκι, το ίδιο κι η Ψ. Θα μου πείτε τώρα που είναι το περιέργο; Ε λοιπόν, φανταστείτε το Fin. Φέρτε το στο μυαλό σας, αναλογιστείτε κάθε του πλευρά, κάθε κρυφή γωνία που μπορεί να έχει. Το να σκεφτείτε τις διαστάσεις του λιλιπούτειου Fin δεν πρέπει να σας πήρε και πολύ. Ακούστε λοιπόν ξανά.

Η φίλος μου ο Χ σύχναζε στο Fin από το 2005, το ίδιο κι η Ψ. Με τις διαφορετικές παρέες τους βρίσκονταν νύχτα με τη νύχτα στα ολίγα τετραγωνικά του, ώσπου έφτασαν να γνωρίζουν κάθε σκαμπό αλλά και το ντιβανάκι του μαγαζιού πόντο πόντο. Κι όμως ο Χ και η Ψ δεν είχαν δει ποτέ ο ένας τον άλλον. Το ακόμα πιο περίεργο δε, είναι πως οι δυο παρέες των θαμώνων, οι οποίες συμπεριλάμβαναν τους δύο ήρωες της ιστορίας μας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο γνωρίζονταν μεταξύ τους. Μα ο Χ και η Ψ δεν είχαν κοιταχτεί ποτέ.

Πέρασαν τα χρόνια και μπόλικοι έρωτες γεννήθηκαν, άνθισαν και έφυγαν μέσα στο μπαράκι. Ο δικός τους όμως έμενε σε κατάσταση αναμονής γιατί δεν είχαν ανταλλάξει ακόμα το πρώτο τους βλέμμα. Ώσπου ήρθε το περασμένο καλοκαίρι· το Fin κλειστό και εμείς οι θαμώνες απελπισμένοι όπως κάθε καλοκαίρι. Σε κάποια από αυτές τις “απελπισμένες” εξόδους λειτούργησε επιτέλους ο κοινός κρίκος που ένωνε την παρέα της φίλης μου της Ψ με εκείνη του Χ και έτσι κατέληξαν να διασκεδάζουν όλοι μαζί. Κι εκεί, μέσα στο απρόσωπο περιβάλλον ενός κλαμπ 5 φορές και περισσότερο μεγαλύτερο από το Fin, ο Χ είδε το μοναδικό σπουργίτι του δέντρου που πηδούσε από κλαδί σε κλαδί, τη Ψ.

Τι έφταιξε και δεν είχαν ειδωθεί; Γιατί πήγε τόσος χρόνος χαμένος; Ισως να φταίει που ήταν απασχολημένοι με άλλα πράγματα, ίσως ο κοσμος του καθενός ήταν γεμάτος και ανέτοιμος για την “εισβολή” του άλλου και του δικού του κόσμου. Ίσως πάλι να φταίει που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν βλέπουν ανάμεσα στο πλήθος όπως περίπου κάνουν και με τα δέντρα.

Όπως και να έχει μετά την πρώτη τους γνωριμία τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Με την ανωμαλία των ημερών μας μεν, δηλαδή πρώτα σε βρίσκω στο Facebook και στο msn και μετά βγαίνουμε ραντεβού στον έξω κόσμο, αποτελεσματικά δε. Στην επιστροφή στο Fin το Σεπτέμβριο ήρθαν μαζί, όχι πια σε ξεχωριστές παρέες αλλά ο καθένας μεταξύ της παρέας του και του χαδιού του άλλου. Κατάληξη για τον X και τη Ψ δεν υπάρχει γιατί δεν έχει γραφτεί ακόμα, αυτό όμως που μπορώ να σας πω εγώ, με τις γνώσεις του παρατηρητή, είναι πως ακόμα ανθίζουν κάπου δίπλα μας στο Fin.

Κι εκεί, στο stand δίπλα στην πόρτα, μπροστά στον DJ ή απέναντι στο επιπλάκι με τον ελέφαντα πάνω κάπου τέλος πάντων ανάμεσα στους τοίχους του Fin βρίσκονται όλα τα σπουργίτια του κόσμου που χορεύουν με τις μουσικές, που γελούν με τις παρέες τους και που ρίχνουν κλεφτές ματιές να δουν αν τους διέκρινε κανείς μέσα στο φύλωμα. Έχετε τα μάτια σας ανοιχτά. Θα τα ξαναπούμε.


ΥΓ: Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που περιγράφονται είναι σχεδόν φανταστικά. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι σχεδόν συμπτωματική.

Ο Θαμώνας

Η πρώτη ανάμνηση απ' το Fin; ...2005 κάτι γλύκα φωτάκια σαν Χριστουγεννιάτικα, μόνιμη διακόσμηση στον τοίχο απέναντι απ' το μπαρ. Απο εκείνη την συγκεχυμένη πρώτη ανάμνηση ήξερα πως αυτό το μέρος θα λειτουργούσε σαν σημείο αναφοράς στη ζωή μου. Επαληθέυτηκα γυρίζοντας στο ίδιο μέρος κάθε Σαββατοκύριακο που πέρναγα στην υπέροχα κουρασμένη πόλη μας και σιγά σιγά δημιουργήθηκε μέσα μου η ψυχολογία του θαμώνα. Κάτι η ξανθιά βαρελίσια, κάτι το ντιβανάκι, που αφού του βουλιάξαμε τα μαξιλάρια "επέστρεψε" δριμύτερο με καινούρια εμφάνιση, και σίγουρα οι άνθρωποι του είναι αυτό που με έκανε να επιστρέφω.

Σιγά σιγά ακολούθησαν κι οι φίλοι. Φοιτητές στην Αθήνα καθώς ήμαστε οι περισσότεροι, η πρώτη αντίδραση ήταν πάντα ίδια “Ρε συ σαν Ψυρρή είναι εδώ”. Μόνο που δεν ήταν γιατί του Ψυρρή κόπηκε σύντομα από τις εξόδους μας και προσανατολιστήκαμε προς άλλες περιοχές ο καθένας αλλά το Fin παραμένει το σημείο συνάντησης, το σημείο εκτόνωσης, το σημείο απόδρασης από μια καθημερινότητα δύσκολη για τους ανθρώπους της γενιάς μου (G -μείον- 700 για να καταλαβαινόμαστε). Το νιώσαμε όλοι να μεγαλώνει μαζί μας σαν ζωντανός οργανισμός, ενώ βιώνοντας την ενηλικίωση μας στις προβληματισμένες συζητήσεις του πρωινού καφέ (τι έχει ακούσει κι η Αγγελική;) και στα βραδινά (ρακο)γελάκια μας, δεθήκαμε με αυτό το μαγαζί που πάνω από όλα ξεχωρίζει γιατί είναι ανθρώπινο. Κι έτσι πέρασαν τέσσερα περίπου χρόνια.

Σήμερα, σχεδόν μια εβδομάδα μετά το άκρως επιτυχημένο αποκριάτικο πάρτυ του Fin, όπου παρέλασαν λαμπερές περσόνες όπως ο κακός ο λύκος αλλά και ο πιο πρόσφατος Sweeney Todd, συνειδητοποιώ πως το soundtrack των τελευταίων αυτών τεσσάρων χρόνων της ζωής μου έχει γραφτεί κάπου εκεί κοντά στην μπάρα ανάμεσα σε ρακόμελα και στα σφηνάκια του Μάριου ή του Σπύρου κατά περίσταση. Με φιλοδοξία λοιπόν να αναδειχθώ στο επίπεδο του Τσαρλς Μπουκόφσκι, χωρίς το κομμάτι της κυρώσεως του ήπατος, και με το βλέμμα του παρατηρητή  θα γράφω εδώ μια ιστορία κάθε εβδομάδα, με αφορμή το Fin και με έμπνευση από τους ήχους του, το χώρο και τους θαμώνες.

Αυτά τα ολίγα προς το παρόν για να συστηθούμε κατά κάποιον τρόπο. Επιστρέφω κι εγώ δριμύτερη σαν το ντιβανάκι...

Μετά τις απόκριες...03.03.09

Πάρτυ απόδρασης στο fin

Sabbato 28/2

Tuesday's 17/2 playlist @ fin

track3----pearly - radioheadΚομμάτι 4 --- Higher - Madrugada

ΕΚΤΑΤΗ ΕΙΔΗΣΗ !

Μπλουζάκια παραγγείλαμε , οργανωθήκαμε , κλάψαμε με μαύρο δάκρυ (και εμείς και οι φουκαριάρες οι μανούλες μας ..) , οι Muse οργανώνουν συναυλία συμπαράστασης στους εγκαταλελειμμένους πότες του Fin ,ο Μorissey παίρνει το αεροπλάνο κι έρχεται ... Όχι στην εγκατάλειψη . Όχι στην αποξένωση . Όχι στις Παρασκευές χωρίς ουσία . Όχι στο πόρτο με μεζούρα (άσχετο , αλλά με καίει ) . Όχι σκουπίδια , όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές ..Den Leei , Den Fevgei , γκέγκε;

Η μεγαλειώδης πορεία έλαβε χώρα εχτές το βράδυ στις 20:00 στη δημοτική αγορά της Κορίνθου. Είμαστε κ' εμείς εκεί για να περιγράψουμε το μεγάλο γεγονός.

Η εικόνα τα λέει όλα !

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Ευχόμαστε σε όλο το κόσμο του fin και όχι μόνο

ΥΓΕΙΑ  -  ΓΑΛΗΝΗ  -  ΕΙΡΗΝΗ

και πολλά λουλούδια στις ψυχές μας !

Το 2009 να μας δώσει περισσότερες χαρές, μουσικές και διάθεση να διασκεδάζουμε με φίλους !