Serial Finers. 1. Ανάμεσα στα φύλλα των δέντρων

Οι περισσότεροι άνθρωποι κοιτάζοντας ένα δέντρο δεν κοιτούν ποτέ ανάμεσα στα φύλλα του. Άλλοι στέκονται μονάχα στο κορμό και μετρούν ρόζους και κόμπους, άλλοι πάλι κοιτούν το φύλωμα θαυμάζοντας τα χρώματα και την κίνηση των φύλλων. Όμως ελάχιστοι είναι αυτοί που παρακολουθούν τον χώρο του δέντρου ανάμεσα στα φύλλα.... Κι έτσι όλοι οι υπόλοιποι δεν βλέπουν το μοναδικό σπουργίτι που πηδάει από κλαδί σε κλαδί.

Έτσι παραλίγο να την πάθουν δυο φίλοι μου, ο Χ και η Ψ. Ο Χ σύχναζε στο γνωστό και αγαπημένο μας μπαράκι, το ίδιο κι η Ψ. Θα μου πείτε τώρα που είναι το περιέργο; Ε λοιπόν, φανταστείτε το Fin. Φέρτε το στο μυαλό σας, αναλογιστείτε κάθε του πλευρά, κάθε κρυφή γωνία που μπορεί να έχει. Το να σκεφτείτε τις διαστάσεις του λιλιπούτειου Fin δεν πρέπει να σας πήρε και πολύ. Ακούστε λοιπόν ξανά.

Η φίλος μου ο Χ σύχναζε στο Fin από το 2005, το ίδιο κι η Ψ. Με τις διαφορετικές παρέες τους βρίσκονταν νύχτα με τη νύχτα στα ολίγα τετραγωνικά του, ώσπου έφτασαν να γνωρίζουν κάθε σκαμπό αλλά και το ντιβανάκι του μαγαζιού πόντο πόντο. Κι όμως ο Χ και η Ψ δεν είχαν δει ποτέ ο ένας τον άλλον. Το ακόμα πιο περίεργο δε, είναι πως οι δυο παρέες των θαμώνων, οι οποίες συμπεριλάμβαναν τους δύο ήρωες της ιστορίας μας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο γνωρίζονταν μεταξύ τους. Μα ο Χ και η Ψ δεν είχαν κοιταχτεί ποτέ.

Πέρασαν τα χρόνια και μπόλικοι έρωτες γεννήθηκαν, άνθισαν και έφυγαν μέσα στο μπαράκι. Ο δικός τους όμως έμενε σε κατάσταση αναμονής γιατί δεν είχαν ανταλλάξει ακόμα το πρώτο τους βλέμμα. Ώσπου ήρθε το περασμένο καλοκαίρι· το Fin κλειστό και εμείς οι θαμώνες απελπισμένοι όπως κάθε καλοκαίρι. Σε κάποια από αυτές τις “απελπισμένες” εξόδους λειτούργησε επιτέλους ο κοινός κρίκος που ένωνε την παρέα της φίλης μου της Ψ με εκείνη του Χ και έτσι κατέληξαν να διασκεδάζουν όλοι μαζί. Κι εκεί, μέσα στο απρόσωπο περιβάλλον ενός κλαμπ 5 φορές και περισσότερο μεγαλύτερο από το Fin, ο Χ είδε το μοναδικό σπουργίτι του δέντρου που πηδούσε από κλαδί σε κλαδί, τη Ψ.

Τι έφταιξε και δεν είχαν ειδωθεί; Γιατί πήγε τόσος χρόνος χαμένος; Ισως να φταίει που ήταν απασχολημένοι με άλλα πράγματα, ίσως ο κοσμος του καθενός ήταν γεμάτος και ανέτοιμος για την “εισβολή” του άλλου και του δικού του κόσμου. Ίσως πάλι να φταίει που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν βλέπουν ανάμεσα στο πλήθος όπως περίπου κάνουν και με τα δέντρα.

Όπως και να έχει μετά την πρώτη τους γνωριμία τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Με την ανωμαλία των ημερών μας μεν, δηλαδή πρώτα σε βρίσκω στο Facebook και στο msn και μετά βγαίνουμε ραντεβού στον έξω κόσμο, αποτελεσματικά δε. Στην επιστροφή στο Fin το Σεπτέμβριο ήρθαν μαζί, όχι πια σε ξεχωριστές παρέες αλλά ο καθένας μεταξύ της παρέας του και του χαδιού του άλλου. Κατάληξη για τον X και τη Ψ δεν υπάρχει γιατί δεν έχει γραφτεί ακόμα, αυτό όμως που μπορώ να σας πω εγώ, με τις γνώσεις του παρατηρητή, είναι πως ακόμα ανθίζουν κάπου δίπλα μας στο Fin.

Κι εκεί, στο stand δίπλα στην πόρτα, μπροστά στον DJ ή απέναντι στο επιπλάκι με τον ελέφαντα πάνω κάπου τέλος πάντων ανάμεσα στους τοίχους του Fin βρίσκονται όλα τα σπουργίτια του κόσμου που χορεύουν με τις μουσικές, που γελούν με τις παρέες τους και που ρίχνουν κλεφτές ματιές να δουν αν τους διέκρινε κανείς μέσα στο φύλωμα. Έχετε τα μάτια σας ανοιχτά. Θα τα ξαναπούμε.


ΥΓ: Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που περιγράφονται είναι σχεδόν φανταστικά. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι σχεδόν συμπτωματική.