Δεν θα ξεχάσω
ποτέ ένα μεσημέρι πριν χρόνια που ήρθε
ο μπαμπάς μου από το γραφείο, φάγαμε
παρέα σε μια κουζίνα που την πότιζε
ακόμα ο ήλιος και μετά μου είπε: "Μην
στενοχωρηθείς, αλλά έμαθα κάτι. Ο δήμος
θα γκρεμίσει τη δημοτική αγορά. Άρα
μάλλον θα κλείσει και το "fin".
Για καμιά ώρα μετά προσπαθούσε να με
συνεφέρει από το κλάμα - κάτι που ακόμα
και σήμερα δεν το λες και μη αναμενόμενη
αντίδραση από εμένα. Ήταν όμως η πρώτη
και τελευταία φορά στη ζωή μου ως τώρα
που έκλαψα για χώρο.
Έκτοτε πέρασαν
χρόνια και κάτι μέσα μου με ανακούφιζε
πως ποτέ δεν θα υλοποιηθεί εκείνη η κακή
είδηση. Και να που πάλι το άκουσα πριν
λίγο καιρό από χείλη αρμόδια και
αγαπημένα. Δεν ξέρω τι θα απογίνει η
δημοτική αγορά αλλά το "fin μου"
κλείνει. Και η βεβαιότητα μου πως σαν
άλλο πατρικό σπίτι θα με περιμένει ως
απολωλώς να επιστρέψω διαψεύστηκε όπως
κάθε άλλη βεβαιότητα στην μοίρα την
ανθρώπινη.
Αγαπημένο
μου Fin,
Είναι η πρώτη
φορά που αντί να γράψω για τους θαμώνες
σου, γράφω για να μιλήσω στους θαμώνες
σου για εσένα. Όχι πως δεν σε ξέρουν,
αλλά η περίσταση σήκωνε κάτι περισσότερο
από μια ιστορία μοναχή της. Κάτι παραπάνω
από μια γνωριμία, ένα φλερτ και μια σχέση
που δημιουργήθηκε ή τελείωσε μέσα σου
ή εξαιτίας σου. Αυτές οι γραμμές
χρειάζονται αυτό που μένει όταν φεύγει
ο έρωτας. Χρειάζονται αγάπη. Πέρασα
πρώτη φορά την πόρτα σου πριν τα 20 μου
και οι αύρες μας έκαναν ένα αμοιβαίο
κλικ και δεν ξεχώρισαν μέχρι τα 26 μου
που μια ορμή εκ των έσω με επανεφηύρε
και με έκανε μια άλλη. Και η μπάρα σου
με το λευκό της ξύλο κρατά για πάντα
μέσα της αναμνήσεις τόσο ζωντανές των
πρώτων χρονών της ενήλικης ζωής μου,
των πιο ανέμελων και των πιο σκληρών.
Είσαι το μόνο μπαρ που αμετάκλητα και
ανεπανάληπτα θα μπορώ να αναφέρω μιλώντας
για πρωινούς καφέδες με τις φίλες μου,
για μεσημεριανές μπύρες με τον πατέρα
μου, για βραδινές στιγμές έμπνευσης από
τους θαμώνες σου και για την πιο ωραία
ερωτική ιστορία της ζωής μου. Στο σκαμπό
σου έμαθα ότι αν δεν κάθομαι σε μπάρα
είναι σαν να μην έχω βγει, ότι ο ντι τζέι
σίγουρα μπορεί να σώσει τη ζωή μου με
ένα τραγούδι και ότι μπορεί να μην
αντέχει να του παραγγέλνουν να βάλει
ότι να ναι, αλλά ποτέ δεν θα αρνηθεί να
γράψει χαρούμενος σε ένα χαρτάκι το
τραγούδι που έβαλε (παραμένω εξαιτίας
σου μόνο περιστασιακός χρήστης του
Shazam). Έμαθα ότι υπάρχουν
ουίσκι που είναι καλύτερο να τα πίνεις
χωρίς πάγο και να τα μοιράζεσαι, έμαθα
ότι τα σφηνάκια είναι ο καλύτερος τρόπος
να φας έναν μισθό κι ότι τα μαρασκίνο
είναι ένας λόγος από μόνα τους για να
πιεις ένα κοκτέιλ.
Έμαθα την
διακριτικότητα απέναντι στη μοναχικότητα
και απέναντι στα κατάφορα λάθη. Την
ανοχή για το νέο, για το διαφορετικό και
το μοναδικό. Fin, με έμαθες
να ανοίγω την καρδιά και τα μάτια μου
για τον καθένα και για τις ιστορίες του.
Γέμισες την αγκαλιά μου σώματα, πρόσωπα,
λέξεις, ψιθύρους, ουρλιαχτά! Έμαθα πως
ο χώρος είναι οι άνθρωποι του: ο Νίκος,
ο Γιάννης, ο Σπύρος, ο Μάριος, η Αγγελική,
η Χρυσά, η Στέλλα, ο Βασίλης, ο Τασούλης,
ο άλλος Βασίλης, ο Πάνος, ο Κώστας, ο
Κωστάκης, ο Πέτρος, ο Χρήστος, η Μαρία
κι όλοι οι υπόλοιποι που δεν πρόλαβα να
μάθω τα ονόματα τους. Έμαθα πως η μόνη
αλήθεια κρύβεται στις παρέες που χορεύουν
μαζί και αφήνουν σε κάθε κουπλέ πίσω
τους παρεξηγήσεις και θυμούς και μυστικά
και αρνούνται το δικαίωμα να κρίνουν ο
ένας τον άλλο. Έμαθα πως η κόλλα της ζωής
είναι η μουσική και όσο στραβά και να
πηγαίνουν τα πράγματα βρίσκει τον τρόπο
να σε παρασύρει στον ρυθμό της ζωής που
προχώρα για να μη μείνεις πίσω.
Το κυριότερο
όμως που έμαθα στα χρόνια μου κοντά σου
είναι ότι η ζωή αποτελείται από μικρούς
και μεγαλύτερους κύκλους, που μπορεί
να μοιάζει πως κλείνουν αλλά μέσα μας
γίνονται σπείρες που εκτείνονται στο
άπειρο βάθος μας, που βαπτίζονται στο
φως της ψυχής μας και συνεχίζουν την
πορεία τους μαζί μας. Μπορεί στα μάτια
κάποιου τρίτου εγώ κι εσύ, ο Χ κι εσύ, η
Ψ κι εσύ κι όλα τα γράμματα που πέρασαν
ποτέ από τη μπάρα σου να μοιάζουν κύκλοι
που άνοιξαν κι έκλεισαν, αλλά δεν είναι
έτσι. Σπείρα είσαι αγαπημένο μου Fin,
θεμελιωμένη μέσα στις αναμνήσεις μας,
που προχωρά μαζί μας κι αναδύεται όπου και να 'μαστε κάθε φορά που τσουγκρίζουμε
ποτήρια.
Και μια ιστορία
για αποχαιρετισμό...
Serial Finers
0: Από την αρχή...
Η Κ μπήκε στο
γνώριμο μπαράκι της ψαραγοράς με βήμα
αβέβαιο. Πήγε πολύς καιρός από τότε που
είχε να δρασκελίσει την πόρτα του. Ο
αέρας γύρω της άργησε να κατακάτσει
καθώς χαιρετούσε με νεύματα γνωστά
πρόσωπα λίγο πριν παραγγείλει. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά, τα μηλίγγια της
λες θα έσπαγαν. Όταν χώριζε με τον Α
κατάφερε τον εαυτό της να πιστεύει ότι
ήταν για καλό, κατάφερε να εκλογικεύσει
όλη την σχέση τους, όλη την ανάγκη της
για την αγκαλιά του σε ένα μικρό κουτό
συμπέρασμα: "Είχα μείνει καιρό μόνη
μου και θα επένδυα πολλά στον καθέναν
που θα ερχόταν". Κι όλα αυτά μόνο και
μόνο για να μπορέσει να προχωρήσει, να
μπορέσει να σηκώνεται από το κρεβάτι,
να ετοιμάζεται, να πηγαίνει στη δουλειά,
να γυρίζει στο σπίτι και να κοιμάται
ξανά. Το Fin υπήρξε το στέκι
του καθενός ξεχωριστά και ο κοινός τόπος
του "εγκλήματος".
Η K
κι ο Α ήταν ξέχωρα μεταξύ τους αυτό που
λέμε η χαρά της ζωής. Οι γνωστοί τους
και οι άνθρωποι που τους θεωρούσαν
"τρομερά παιδιά" θα μπορούσαν μαζί
να γεμίσουν έναν πάπυρο που θα απλωνόταν
από τον Ισθμό ως τον Ακροκόρινθο. Τα
γέλια τους ακούγονταν σε κάθε γωνία του
Fin, τα αστεία τους έκαναν
παρέες να κλαίνε από τα γέλια και η
αγκαλιά τους μπορούσε να παράγει τέτοια
ενέργεια που θα τη ζήλευαν και μονάδες
παραγωγής ρεύματος. Αυτά για το έξω τους
γιατί το μέσα τους ήταν άλλη ιστορία:
κι οι δυο κουβαλούσαν όνειρα για αγάπη
και μουσική και ευτυχία, βαριές προσδοκίες,
μάχες που έπρεπε να δώσουν, φόβους αλλά
κι αληθινά χαμογέλα. Γνωρίστηκαν ανάμεσα
σε ρακόμελα και νότες τζαζ σε μια από
τις ιστορικές πρώτες αναστάσεις του
Fin. Φιλήθηκαν ενώνοντας
τα μέσα και τα έξω τους απόλυτα, λίγα
βράδια αργότερα υπό τους ήχους του Den
Leei. Χώρισαν στην αυλίτσα
του γιατί τα μέσα τους κάπου διαφώνησαν.
Εκείνος κράτησε ένα της δώρο που είχε
φτιάξει μόνο για εκείνον κι εκείνη
κράτησε το πιο όμορφο καλοκαίρι στην
καρδιά της και ένα βίντεο με τα γέλια
τους.
Το Fin
τους δεν το κράτησε κανείς. Έγινε το
στέκι που έχασαν κι οι δυο από τον φόβο
τους μήπως συναντηθούν στα λίγα
τετραγωνικά του. Κι ο Α τώρα της ζήτησε
να συναντηθούν εδώ. Χρόνια μετά την
ιστορία τους, όχι μέρες, όχι εβδομάδες,
χρόνια. "Βαρέθηκα να μιλάω στον
υπολογιστή" της είπε κι έδωσαν ραντεβού
σε είκοσι λεπτά στο Fin.
Είχαν αρχίσει τυχαία να μιλούν λίγο
καιρό τώρα να κερδίζουν ξανά ο ένας χώρο
στη ζωή του άλλου, χρόνο και συζητήσεις
που μέρα με τη μέρα τους γίνονταν
απαραίτητες. Τόσο κόπο είχε κάνει η Κ
να κρατήσει τις αναμνήσεις της από
εκείνον ανέπαφες αλλά όχι επώδυνες,
τόση δουλειά είχε ρίξει στο να μείνει
ψύχραιμη όταν θα τον δει και καθώς το
ποτό της στο χαμηλό ποτήρι του ακουμπούσε
μπροστά της στη μπάρα όλος ο έλεγχος
έγινε κομμάτια σαν να τον θρυμμάτισε ο
πάτος του! Ο Α ήρθε και στάθηκε δίπλα
της και την αγκάλιασε και φιλήθηκαν
σταυρωτά. Κι έχασε το βλέμμα του μέσα
στο δικό της και κοκκίνισε λιγάκι κι η
μυρωδιά της εισέβαλε στα ρουθούνια του
και η δική του προετοιμασία χύθηκε στη
μπάρα σαν τον αφρό της μπύρας από την
κάνουλα.
Μετά τα τι
κάνεις, τι γίνεσαι, τα νέα για τους
κοινούς γνωστούς, το χέρι του ακούμπησε
δειλά το δικό της κι όταν ανταποκρίθηκε
δεν το άφησε ούτε για να στρίψει τσιγάρο
πια. Έπιασαν κουβέντα με τον Σπύρο και
τα χέρια τους έμεναν κολλημένα το ένα
πάνω στο άλλο κάτω από τη μπάρα διψώντας
για την ολότελα δική τους επαφή. "Αυτή
τη φορά θα είναι διαφορετικά" έλεγε
το ένα χέρι στο άλλο κι έδιναν υπόσχεση.
"Γιατί έπρεπε να χάσουμε τόσο χρόνο";
ρώτησε η Κ κάποια στιγμή μην αντέχοντας
να μιλήσει για οτιδήποτε άλλο. "Για
να κερδίσουμε ακόμα περισσότερο τώρα"
της απάντησε ο Α. "Σε λάτρεψα αλλά
τότε πίστευα ότι έπρεπε να κάνω κάτι
άλλο μακριά σου. Δεν σημαίνει ότι το
έκανα ή ότι ήταν το σωστό αλλά δεν γινόταν
να κάνω αλλιώς. Δεν θα μπορούσα να είμαι
εδώ τώρα αν δεν έφευγα τότε. Η ζωή μου
άλλαξε σε χίλια δυο σημεία μέχρι να
συνειδητοποιήσω το μόνο σταθερό σημείο
της. Ότι ακόμα σε λατρεύω". Την φίλησε
εκεί μέσα στο παλιό τους στέκι, στην
παλιά τους ζωή, στο μικρό τους παρελθόν
και έκανε το καινούργιο βήμα που άνοιξε
το καινούργιο τους κεφάλαιο, τον φρέσκο
χρόνο τους τον πιο μεγάλο από όσο
περίμεναν και ήλπιζαν πως θα περάσουν
ποτέ μαζί.
Ήταν Μεγάλη
Εβδομάδα πάλι όπως και τότε. Η τζαζ
ακουγόταν από τα ηχεία κι όχι απέξω και
καθώς η φωνή του Chet Baker
τους χάιδευε με το βελούδο της, οι δυο
τους παρήγγειλαν ένα ρακόμελο να ποτίσουν
τη γλύκα τους με τη δική του. Τσούγκρισαν
με τον Σπύρο κι ήπιαν το καραφάκι τους
χωρίς να μπορούν να μιλήσουν πια,
ανακουφισμένοι για την ευκαιρία που
είχαν να πιάσουν το νήμα από την αρχή.
Φεύγοντας έκλεισαν την πόρτα πίσω τους
κι αγκαλιασμένοι προχώρησαν μαζί. Η
ταμπελίτσα του μπαρ κουνιόταν αργά στον
αέρα και στόλιζε το χάπι εντ τους με τη
μόνη λέξη της:
Fin!
ΥΓ: Τα προσωπά
και οι καταστάσεις που περιγράφονται
είναι σχεδόν φανταστικά. Οποιαδήποτε
ομοιότητα με αληθινά πρόσωπα ή καταστάσεις
είναι σχεδόν συμπτωματική.
