Και κάπως έτσι αγαπητοί μου Finers φτάσαμε στο τέλος ενός κύκλου... του κύκλου της καταγραφής των περιπετειών σας μέσα από τα δικά μου μάτια. Ήταν χαρά μεγάλη όλο αυτό, αρχικά που μου το εμπιστεύτηκαν οι αγαπημένοι μου finο-μπαροάνθρωποι και ακόμα μεγαλύτερη που σας άρεσε και το διαβάσατε... κι ήταν όμορφο για εμένα που σας παρατήρησα όλα αυτά τα χρόνια! Και μπορεί το θεατρικό να μην το έγραψα τελικά αλλά μια μέρα θα γίνει κι αυτό. Σας χαιρετώ τρυφερά όλους μαζί κι έναν έναν... Παιδεύτηκα πολύ να το γράψω αυτό, το ας το βαφτίσουμε ιδιότυπο γράμμα, αλλά δεν μπορώ τους αποχαιρετισμούς... Ζητώ συγγνώμη για τις ιστορίες που υποσχέθηκα και δεν κατάφερα. Θα επανορθώσω σε άλλο κύκλο... Αφου μου επιτρέψετε βέβαια να σας αρχίσω τούτο εδώ με κάτι τελείως διαφορετικό. Είπαμε δεν μπορώ τους αποχαιρετισμούς. ;)6 Χαϊκού για το FIN (ο Θεός να τα κάνει)
Κάθησα στο σκαμπό της μπάρας
Βάλατε μαξιλάρια
τρια ζήτω και τέρμα το πιάσιμο.
**
Αγαπημένα πιτσιρίκια συζητούν κρυφά
στην τουαλέτα
κι εγώ απέξω! Καταραμμένη μπύρα!
**
Θέλω να γράψω στον μαύρο τοίχο
“blu blu was here”
έτσι για να με θυμάμαι.
**
Ο καναπές μεγάλωσε
μαζί με εμένα
πόσα χρόνια πέρασαν;
**
Γνώρισα όμορφα χαμόγελα
και σπάνιες ψυχές
πόσες πολλές για μια σταλιά μπαράκι;
**
Οι άνθρωποι θέλουν μα δεν είναι
απρόβλεπτοι.
Η ζωή είναι, φιν μου! γεια σου.
**
Πήρα τις προάλλες φόρα και μπήκα στο fin. Και το fin έπαιζε χριστουγεννιάτικη τζαζ από βινύλιο. Κι έπρεπε ένιωθα να πιω κανά ουίσκυ αλλά τα λεφτά μου έφταναν για μπύρα κι έτσι πήρα μπύρα. Γύρω μου ζευγάρια μάτια που όλα κάτι μου έλεγαν και κάπου τα θυμόμουν αλλά απόψε ήθελα απλά να αράξω σε μία γωνία να ακούσω χριστουγεννιάτικη μουσική στα μέσα του Οκτώβρη, να κοιτάξω λίγο το άπειρο και να φανταστώ ότι η Vice είναι Λαγκαβούλιν. Κι όσο περίμενα εσένα, απέναντί μου, απλώθηκαν στην μπάρα οι serial finers.
Μέσα κι έξω από την μπάρα, σε μια θεατρική σκηνή λες φωτισμένη και έλεγαν τα δικά τους. Ιστορίες με τα χέρια και τα κορμιά τους και τα τραγούδια των dj' s που πολύ μου άρεσαν πάντα, σε μια παράσταση που δεν παίζεται μόνο στο κεφάλι μου αλλά παντού γύρω μας! Ζουν αναμεσά μας σου λέω. Κι είναι υπέροχοι! Τα πρώιμα Χριστούγεννα, μου έμοιαζαν με πάρτυ κι οι Serial Finers μου ήταν εκεί, παλιοί και νέοι, όλοι όσους ήξερα κι άλλοι αυτοί που πρώτα έγραψα για αυτούς κι ύστερα έμαθα κι άλλες ιστορίες τους στην πορεία. Κι άλλοι Finers, κάποιοι για τους οποίους δεν έγραψα και κράτησα τις ιστορίες τους μυστικές.
Ευδαιμονία. Αυτή μόνο η λέξη μπορούσε να περιγράψει το αίσθημα των Serial Finers στο μπαράκι μας. Ευδαιμονία κόντρα στον καιρό που αγρίευε σιγά σιγά, ευδαιμονία κόντρα στην “πραγματική” ζωή έξω από την Ψαραγορά, στην άδεια πόλη, στα σπίτια με τους καναπέδες και τις ανοιχτές τηλεοράσεις, στον δρόμο με τα κατεβασμένα πρόσωπα, στις δουλειές που δεν είχανε, στην χώρα που μαύριζε, στην αδυναμία να ονειρεύονται, κόντρα σε όλα.
Αυτό ήταν άλλωστε που πάντα ένωνε την κάθε τους ιστορία. Η ανυποκρισία της αληθινής χαράς. Της χαράς που πηγάζει από την άλλη την μέσα μας ζωή. Της χαράς που διαχέεται από τον έναν στον άλλο σε μια ελάχιστη στιγμή επαφής διακατέχοντας όλους κι ανεβάζοντας τους λίγο πιο ψηλά, ανοίγοντας τους λίγο ακόμα, δένοντας τους λίγο πιο σφιχτά. Τους κοίταξα κι εγώ από την γωνία, κατεβάζοντας τα μάτια μου από το άπειρο, θαυμάζοντάς τους έναν έναν.
Ύψωσα το ποτήρι μου στο μέρος τους, τους ευχαρίστησα και ευχηθήκαμε την καλή αντάμωση. Κι έγιναν όλα όπως έπρεπε. Κι ήταν τιμή μου.
ΥΓ: Όχι συμπτώσεις όχι φαντασίες αυτή τη φορά!!!
