Τις προάλλες έτυχε να βρεθώ τυχαία με γνωστά fino- πρόσωπα στην Αθήνα. Λίγο πριν είχα δει την φίλη μου την Κ, γνωστή serial finer κι εκείνη και συζητούσαμε ώρα πολύ κάτω απ' τον ουρανό με τα κρυμμένα άστρα στα φώτα της πόλης. Κι εκεί κάπου μέσα στη συζήτηση μου αφηγήθηκε το περίεργο όνειρο που είχε την προηγούμενη βραδιά.Είχε λέει η Κ μεταφερθεί μαγικά μαζί με ολόκληρο το αγαπημένο μας μπαράκι στον Άρη, τον κόκκινο πλανήτη. Ήταν κάποια στιγμή στο μέλλον, αφού ο άνθρωπος είχε σπάσει το φράγμα της κατάκτησης του αφιλόξενου διαστήματος και ο εποικισμός των σεναρίων επιστημονικής φαντασίας είχε αρχίσει. Βέβαια πως το μπαράκι είχε μεταφερθεί αυτούσιο με τους θαμώνες και τα μπιχλιμπίδια του δεν το γνωρίζουμε μιας και τα όνειρα κρύβουν κάποια τέτοια μικρά αναζωογονητικά μυστήρια.
Υπήρχαν όμως, είπε η Κ, και κάποιες καινούριες φάτσες ανάμεσα στους θαμώνες. Χαρωποί και νεόκοποι Αρειανοί finers που περιδιάβαιναν ανάμεσα στην αυλή με την κόκκινη άμμο -κι ουχί την ψαραγορά- και στη μπάρα με ένα ποτό ανά χείρας. Και μιλάμε για μεγάλη κατανάλωση καθώς οι Αρειανοί φίλοι είχαν πέντε χέρια ο καθένας. Διασκέδαζαν δε ιδιαιτέρως τις μουσικές του Den Leei και ήδη κυκλοφορούσαν φήμες πως στον Άρη ξεπηδούσαν τα πρώτα ιθαγενή, νεανικά post rock συγκροτήματα. Αντίθετα με τις αναπαραστάσεις της λαϊκής φαντασίας, οι νέοι finers δεν ήταν πράσινοι, αλλά πορτοκαλί όπως περίπου είναι ζωγραφισμένη από τα εργαστήρια του Disney η Ποκαχόντας. Γι' αυτό λέει και είχαμε δυσκολευτεί τόσο να τους βρούμε κατά τις πρώτες αποστολές στον Άρη, γιατί τα γήινα μάτια μας δεν έπιαναν τις ανεπαίσθητες διαφορές του χρωματισμού ανάμεσα στον πλανήτη και τους κατοίκους του.
Το μόνο πρόβλημα που αντιμετώπιζε το μπαράκι μας στον κόκκινο πλανήτη, κατά την αφήγηση της Κ ήταν η έλλειψη φράουλας για τα κοκτέηλ. Έστιβαν το μυαλό τους ο Μάριος κι ο Αντώνης να βρουν τι θα κάνουν και τίποτα δεν γινόταν. Στο όνομα της φιλίας των ειδών μας όμως, οι Αρειανοί καλλιέργησαν ένα πράσινο κακτοειδές γλυκό φυτό που αντικατέστησε τη γεύση της φράουλας στα ποτά μας. Το εμπιστεύτηκαν στους μπαρμαν και τους σερβιτόρους του μπαρ για να το προσέχουν, κι εκείνοι του συμπεριφέρονταν όπως οι πρωτόγονοι στην φωτιά κάνοντας βάρδιες για να το φροντίζουν και να το προσέχουν. Και οι Αρειανοί ευχαριστήθηκαν ιδιαιτέρως και κέρασαν όλο το μαγαζί κοκτέηλ.
Ένα ακόμα πράγμα που έφερε κοντά τις φυλές ήταν τα μωρά του fin. Περιέργως μιλούσαν άπταιστα αρειανικά και δεν χρειάζονταν τις φορητές συσκευές μετάφρασης που κουβαλούσαν οι υπόλοιποι στις πλάτες τους. Το “ουα” και το “αγκού” απέκτησαν νέο νόημα και οι μαμάδες καμάρωναν τα μωρά τους μη μπορώντας να εξηγήσουν τη διαπλανητική σοφία που έκρυβε το DNA των παιδιών τους.
Ο Σπύρος δε ήταν λέει ο πιο χαρούμενος θαμώνας καθώς είχε αποκτήσει από κει που δεν το περίμενε ένα νέο ενθουσιασμένο κοινό για τα ανέκδοτά του. Οι Αρειανοί αν και γελούσαν λιγάκι περίεργα δεν χόρταναν να τον ακούν, ενώ διοργάνωναν τις πρώτες αποστολές στη γη προκειμένου να συλλέξουν ξανθιές, Γ ερμανούς, Αμερικάνους κι ακόμα περισσότερους Έλληνες για να δουν αν όλα όσα έλεγε ο Σπύρος ήταν αλήθεια.
Το όνειρο έληξε πάνω στο καλύτερο όταν στον κόκκινο πλανήτη Αρειανοί και γήινοι χόρευαν αγκαλιασμένοι το Lovecats των Cure και στη Γη ένα κουνούπι τσιμπούσε τη γάμπα της Κ που περίσσευε από το σεντόνι. Και κάπως έτσι το κέφι του Fin και των finers του απλώθηκε σαν αστρική βεντάλια στο πλανητικό σύστημα.
- Σε πείραξε η ζέστη μου φαίνεται, της είπα εγώ κυνική όπως συνήθως αφού τέλειωσε την διήγηση της. Κι η Κ, η ευφάνταστη serial finer χαμογέλασε γνωρίζοντας πως μέσα μου ζήλευα που δεν ήμουν εγώ που είχα ονειρευτεί το Fin του μέλλοντος μας.
ΥΓ: Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που περιγράφονται, στην προκειμένη είναι πιθανότατα εντελώς φανταστικά. Άρα δεν τίθεται ζήτημα ομοιότητας. Ελπίζω μόνο να μη μου κάνουν καμία μήνυση οι Αρειανοί.
