Serial Finers 3. Όταν οι Παρεξηγήσεις παίρνουν Όσκαρ

Δεν πα να έχεις Γαλλική παιδεία; Δεν πα να μεγάλωσες με μπαλέτο και ωδεία; Ακόμα κι αν είσαι Serial Finer, κι αν μυρίζεις με τέχνη το κρασί πριν το πιεις, ακόμα σου λέω κι αν έχεις λεπτό χιούμορ με “μαύρες” πινελιές. Τίποτα μα τίποτα δεν πρόκειται να σε κρατήσει μακριά από έναν αταίριαστο έρωτα που θα σε κάνει να βγεις από τον εαυτό σου, να κοιτάξεις απλανώς το άπειρο, να περιμένεις από το παπούτσι μέσα στο κάδρο στον τοίχο του Fin να σου απαντήσει τι να κάνεις και πως να ξεμπλέξεις. Όλοι κάποια στιγμή το παθαίνουν. Και κάποιοι λιγότεροι μαθαίνουν.

Κάπως έτσι την πάτησε κι η φίλη μου η Ν με τον Μ. Φαινομενικά ταίριαζαν, εκείνη άκουγε Depeche Mode και εκείνος άκουγε Pink Floyd. Εκείνη έπινε κρασί, όπως κάθε νεαρή που εκτιμά τη θηλυκότητα της και εκείνος Ουίσκι, για να τιμήσει την ωριμότητα και την εμπειρία που επέβαλε η διαφορά ηλικίας τους. Η Ν λάτρευε το Fin και μαζί της το γνώρισε και το λάτρεψε κι ο Μ και στα σκαμπό του έδιναν όρκους αγάπης και αφοσίωσης.

Όμως με τον καιρό τα πράγματα άρχιζαν να φαίνονται πιο καθαρά. Και καθώς η χημεία του έρωτα ξεφούσκωνε ελαφρώς και στη μέση έμπαινε η καθημερινότητα, άρχισαν οι παρεξηγήσεις του Μ προς τη Ν. Οι όρκοι άρχισαν να κάνουν φτερά σαν να είχαν πιει όλοι μαζί Redbull κι η Ν μετά από κάθε παρεξήγηση ένιωθε όλο και πιο εκνευρισμένη.

Τα πρωινά όμως μετά τους καυγάδες ήταν άλλη ιστορία. Τότε η Ν συγκαλούσε έκτακτο συμβούλιο με τις φιλενάδες της στο Fin και ευτυχώς που διέθεταν εκείνο το λεπτό χιούμορ που προανέφερα αλλιώς θα τις είχε πιάσει ομαδική κατάθλιψη με τις παράλογες αιτίες καυγάδων που συνέβαιναν στο ζευγάρι. Περιττό να πω πως μετά τις παρεξηγήσεις οι δύο ερωτευμένοι τα “έβρισκαν” και ύστερα ξανατσακώνονταν και πάλι απ' την αρχή.

Με τον καιρό η Ν έπαψε να διασκεδάζει μέσα στη σχέση της. Παρόλα αυτά ήταν δεμένη με τον Μ για χίλιους δυο λόγους που δεν θα μπορούσε να ξέρει ούτε η ίδια. Άρχισε όμως να διασκεδάζει στα “συμβούλια” με τις φιλενάδες της, οπότε και οι παρεξηγήσεις έπαιρναν τη μορφή κινηματογραφικής αφήγησης εμπλουτισμένης με χίλιες δυο κωμικές ατάκες που την έκαναν να τα βλέπει όλα πιο ελαφριά, ακριβώς στη σωστή τους διάσταση εκείνη του αστείου (μόνο που αυτό το κατάλαβε αργότερα).

Σε κάποιο απ' αυτά τα συμβούλια ήταν που έπεσε η ιδέα για τα Όσκαρ. “Κάνε μας ένα top 5 παρεξηγήσεων και το καλύτερο θα το βραβεύσουμε σαν κριτική επιτροπή”, είπε μία από τις καρδιακές της φίλες. “Ok!” είπε η Ν, χαμογέλασε και άρχισε να σκέφτεται. 5 ιστορίες παράλογης ζήλιας μεταξύ δύο κατά τα άλλα φυσιολογικότατων ανθρώπων έπεσαν βροχή ανάμεσα στους πρωινούς καφέδες απ' τα χεράκια της Αγγελικής. Τα κορίτσια δεν χρειάστηκε να σκεφτούν και πολύ και το Όσκαρ το πήρε η ιστορία που είχε συμβεί μόλις το προηγούμενο βράδυ.

Η ιστορία είχε ως εξής: Ο Μ έλειπε εκτός πόλης για δουλειές κι η Ν είχε βρεθεί για ένα σύντομο ποτάκι μετά ακουστικής ευδαιμονίας στο γνωστό μπαράκι μας. Όταν μίλησε με τον Μ στο τηλέφωνο εκείνος της ζήτησε αποδείξεις για το ότι πράγματι ήταν εκεί. Εκείνη σε πείσμα της ζήλιας του έβγαλε φωτογραφία το αγαπημένο ντιβανάκι και το έστειλε με mms στο κινητό του. Για κακή της τύχη όμως την τελευταία φορά που οι δυο τους είχαν πάει στο Fin το ντιβανάκι είχε μαξιλάρια και όχι το δερμάτινο χακί κάλυμμα που έχει τώρα με αποτέλεσμα ο Μ να μην το αναγνωρίσει και να γίνει πυρ και μανία! Η Ν αναγκάστηκε να βγάλει τον DJ και τους γέρους απ' το Muppet Show, που κάθονται ατάραχοι στα ράφια της κάβας, για να τον πείσει. Κι εκεί έληξε το θέμα.

Με την απονομή του Όσκαρ παρεξήγησης η Ν βγήκε απ' το ροζ συννεφάκι της μια για πάντα και αποφάσισε πως είχε γίνει πιο παράλογη και από τις παρεξηγήσεις του Μ. Αντί να κάθεται και να απολαμβάνει τους Depeche Mode και το κρασάκι της κυκλοφορούσε μες το μαγαζί σαν τρελός paparazzi και έβγαζε φωτογραφίες τις χαρακτηριστικές γωνιές του. Το πιο καθαρό και βαθύ γέλιο που είχε βγάλει εδώ και καιρό ξεχύθηκε από μέσα της. Και σαν να της το υπαγόρευε το παπούτσι μέσα απ' το κάδρο σε μια στιγμή επιφοίτησης είπε: “Χωρίζω. Είμαστε διαφορετικοί, μα τελείως διαφορετικοί άνθρωποι και ποτέ δεν θα συνεννοηθούμε. Βγήκα εκτός εαυτού και δεν μ' αναγνωρίζω. Και το αστείο είναι ότι τελικά ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να λειτουργήσω μέσα σ' όλα αυτά. Τέλειωσε.”. Οι φίλες της κοιτάχτηκαν με λύπη και ανακούφιση μαζί. Είχαν αρχίσει να πιστεύουν πως ποτέ δεν θα το καταλάβαινε. Και κάπως έτσι ένιωθε κι η ίδια.

Τα πράγματα πήραν το δρόμο τους κι ο έρωτας της Ν και του Μ έσβησε ξαφνικά όπως σβήνουν οι περισσότεροι έρωτες. Συχνάζουν κι οι δυο ακόμα στο Fin, και παρόλο που δεν γνωρίζω τόσα πολλά για τον Μ ξέρω σίγουρα πως η Ν ευτύχησε μέσα σε καινούριες σχέσεις και οι παραλογισμοί βγήκαν απ' τη ζωή της απότομα όπως είχαν ξεκινήσει. Φυσικά συνεννοούνται πλέον σαν φίλοι πολύ καλύτερα απ' ότι όταν ήταν μαζί κι αν τύχει και έχουν βγει στην ίδια παρέα και κάποιος DJ βάλει Depeche Mode ή σπανιότερα Pink Floyd η Ν τον κοιτάζει και χαμογελά με βαθιά κατανόηση, γιατί δεν πα να ήταν κι οι δυο φυσιολογικοί άνθρωποι, δεν πα να ήταν εκλεπτυσμένοι και μοναδικοί; Ο έρωτάς τους έπρεπε νομοτελειακά να συμβεί για να λύσει με τον εαυτό της η Ν την μεγαλύτερη παρεξήγηση που κουβαλά μέσα του κάθε άνθρωπος. Αυτή που γίνεται όταν νομίζει πως ξέρει τον εαυτό του και κάθε μικρή πλευρά του, κάθε όριο και κάθε θέλω του.

Κι ίσως αυτός τελικά να είναι ο λόγος για τον οποίο όλοι κάποια στιγμή μπλέκουμε σε αταίριαστους έρωτες, όπου όλα εξιδανικεύονται και το εγώ μας εξαφανίζεται μέσα στο ροζ συννεφάκι. Για να επαναπροσδιορίσουμε τον εαυτό μας κοιτάζοντας το άπειρο και το παπούτσι μες το κάδρο, για να χαθούμε ξαφνικά μέσα σ' ένα στίχο που μας ξύπνησε ή σε μια σταγόνα κρασί. Και με ένα άλμα, καθαρό και γεμάτο ελπίδα και νέα όνειρα, να προχωρήσουμε, καινούριοι πια, μπροστά.

ΥΓ: Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που περιγράφονται είναι σχεδόν φανταστικά. Κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι σχεδόν συμπτωματική.