Serial Finers .2. Τραγούδια που "στοιχειώνουν"

Κάθε άνθρωπος έχει τον ήχο του, τον ήχο του γέλιου του, τον ήχο του κλάματος, ακόμα και τον χαρακτηριστικό ήχο του χασμουρητού του. Μέσα σ' όλα αυτά έχει και τον ήχο της αγαπημένης του μουσικής, εκείνης που τον αντιπροσωπεύει ή που τον σημαδεύει. Καμιά φορά χρειάζεται μια στιγμή για να σε “στοιχειώσει” ένα τραγούδι, πολύ απλά γιατί το ακούς βιώνοντας κάτι σημαντικό. Άλλες φορές όμως ένα τραγούδι γίνεται η αφετηρία μιας ιστορίας ζωής σου. Η περιπέτεια του Α και του “Stalag Riddim” ανήκει στη δεύτερη κατηγορία.

Ο Α σύχναζε στο Fin. Ο λόγος που επέλεξε να γίνει κι αυτός ένας Serial Finer ήταν η μουσική ταυτότητα και η ιδιαιτερότητα των DJ του μαγαζιού. Ένα από τα αναρίθμητα βράδια του Α στην μπάρα του Fin κι ενώ συζητούσε με μια φίλη του ένα θέμα που κανείς απ' τους δυο τους σήμερα δεν θα θυμάται, άκουσε για πρώτη φορά τον ήχο του Stalag Riddim που έμελε να απασχολήσει τις μουσικές του αναζητήσεις για πολύ πολύ καιρό. Ανυποψίαστος για την τυραννική αναζήτηση που θα ακολουθούσε, ο Α κατέβασε την τελευταία γουλιά απ' τη Smucker του και είπε στην φίλη του: “Ωραίο κομμάτι ρε συ! Θα ρωτήσω τον Γ (τον DJ της βραδιάς) ποιο είναι”. Με γρήγορες κινήσεις πλησίασε τον Γ και τον ρώτησε. “Stalag Riddim”, απάντησε ο πάντα πρόθυμος και ενημερωμένος Γ. “Και ποιος το έγραψε;”, ο Γ κοίταξε το cd και απάντησε “Ernest Ranglin γράφει”.

Και τότε ο μαγικός παράγων μουσική σε μπαρ από δυνατά ηχεία έκανε τη δουλειά του, με αποτέλεσμα ο Α να συγκρατήσει μεν το όνομα του συνθέτη αλλά να ακούσει σαν τίτλο το “Stala Gready” και να ρίξει τον εαυτό του σε μια μάταιη αναζήτηση ενός ήχου που δεν υπήρχε καν. Εβδομάδες μετά ο Α δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί δεν έβρισκε καμία αναφορά στο συγκεκριμένο κομμάτι κι έβαλε τη φίλη του να ξαναρωτήσει τον Γ για το τραγούδι αν βρισκόταν στο Fin. Έτσι κι έκανε η κοπέλα και το όνομα του τραγουδιού αποκαταστάθηκε. Αλλά το κομμάτι δεν βρέθηκε και πάλι.

Με τον καιρό ο Α έμαθε πως “Stalag Riddim” είναι ένα ολόκληρο είδος τραγουδιών όπως λέμε εμείς “Καλαματιανό” ή “Ζεϊμπέκικο”. Φανταστείτε τώρα να προσπαθείτε να βρείτε ανάμεσα στα τόσα καλαματιανά ή ζεϊμπέκικα ένα συγκεκριμένο. Καθώς το κομμάτι έγινε μέρος της καθημέρινης του ενασχόλησης με το διαδίκτυο, με τον καιρό μπορούσε να παράγει κάθε του νότα στο μυαλό του.

Ώσπου ένα χρόνο και αρκετά βαρέλια Smucker μετά, η φίλη του Α επέστρεφε σπίτι της μετά από μια βραδιά με τις ψαγμένες μουσικές του Γ στο Fin. Την στιγμή που ήταν έτοιμη να ξεκλειδώσει χτύπησε το κινητό της. Δεν δυσκολεύτηκε να αναγνωρίσει την ενθουσιασμένη φωνή του Α που της έλεγε πως επιτέλους το βρήκε. Όπως ήταν φυσικό η κοπέλα είχε ξεχάσει το “Stalag Riddim” κι όλη την ιστορία του. Άλλωστε εκείνη προτιμούσε τη ροκ από την τζαζ. Δεν ίσχυε όμως το ίδιο και για τον Α.

Ο Α της διηγήθηκε πως από μια τυχαία αναζήτηση κι ενώ είχε μάθει ακόμα και τι σήμαινε η λέξη stalag στα γερμανικά (πρόκειται για σύντμηση δύο λέξεων που σημαίνουν στρατόπεδο συγκέντρωσης) ανακάλυψε τι πήγαινε στραβά τόσο καιρό. Ο Α έψαχνε το αυθεντικό “Stalag Riddim” που είχε συνθέσει κάποιος Gold Ernest. Ο Γ απ' την άλλη έπαιζε μια διασκευή του από ένα συγκρότημα με το οποίο συνεργαζόταν ο Ernest Ranglin, ο οποίος με τη σειρά του είχε καποτε συνθέσει ένα κομμάτι με τον τίτλο “Stalag 17”. Έτσι λοιπόν αυτό το μπέρδεμα έκανε αδύνατο για τον Α να βρει το τραγούδι του.

Το αστείο ήταν πως η τυχαία αναζήτηση, η οποία οδήγησε στην αποκάλυψη ήταν για κάτι τελείως διαφορετικό. Ο Α έψαχνε πληροφορίες για μια ταινία του '60 που ήθελε να δει. Η ταινία λεγόταν “Exodus” και ανάμεσα στα άλλα ο Α είδε πως το μουσικό της θέμα ήταν συμπτωματικά, τι άλλο; Το γνωστό μας πια “Stalag Riddim”. Έπειτα απ' αυτό ήταν θέμα δευτερολέπτων να βρει το τραγούδι αλλά και να γνωρίσει τις συμπτώσεις που τον εμπόδιζαν ένα χρόνο τώρα.

Θέλετε το “χαλασμένο τηλέφωνο” που έπαιξε ο DJ με τον θαμώνα, θέλετε απροσεξία ή ο λάθος τίτλος γραμμένος στο cd, το ζήτημα είναι πως ο Α ποτέ δεν παιδεύτηκε περισσότερο για άλλο τραγούδι. Και κανένα άλλο τραγούδι δεν έλαβε περισσότερο χώρο στις συζητήσεις του για τη μουσική. Ήταν το τραγούδι που τον “στοίχειωσε”.

Θα μου πείτε τώρα αφού διαβάσατε την ιστορία του Α ότι υπάρχουν πολύ πιο εύκολοι τρόποι να αποκτήσει κανείς ένα τραγούδι. Ένα cd απ' τον DJ ή ένα φλασάκι να το μεταφέρει. Το ίδιο φαντάζομαι κι εγώ. Όμως αν ο Α το είχε αποκτήσει έτσι τότε σίγουρα δεν θα το θυμόταν σε λίγο καιρό. Τι τα θέλετε; Κάποια τραγούδια για τον ένα ή τον άλλο λόγο, είναι “καταδικασμένα” να γράψουν μια ιστορία στη ζωή μας. Κι όσο για τον Α σήμερα κιόλας μόλις γύρισε από τη δουλειά έβαλε ν' ακούσει το “Stalag Riddim” για να ξεκουραστεί και χαμογέλασε.


ΥΓ: Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που περιγράφονται είναι σχεδόν φανταστικά. Κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι σχεδόν συμπτωματική.