“Αγαπητοί serial finers, διακοπεύσαμε και επιστρέψαμε με λίγη περισσότερη χοληστερίνη και πολλές ακόμα ιστορίες. Μας συγχωρείτε για την αδικαιολόγητη αργοπορία, αλλά ξέρετε πως είναι τα πράγματα όταν η έμπνευση μπλέκεται με το ραχάτι των διακοπών. Enjoy.”
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια τοσοδούλα Serial Finer, η Α. Η Α ήταν ένα γλυκύτατο πλασματάκι που σύχναζε “από κούνια” στο Fin, έπινε τους χυμούς της και τους κοίταζε όλους με τα αέρινα ματάκια της όταν ακόμα δεν μιλούσε. Λίγο καιρό μετά, που άρχισε να μιλάει, πηγαινοερχόταν ζωηρή ζωηρή ανάμεσα στο μπαμπά της ή τη μαμά της και τους υπόλοιπους θαμώνες κι έπιανε την κουβέντα πάνω σε μια τεράστια γκάμα θεμάτων όπως :
-Τι είναι αυτό;
-Κινητό!
-Αυτό;
-Μπισκότο!
-Μπαμπά...Θέλω μπισκότο!
Κι άλλα τέτοια χαριτωμένα της ηλικίας της.
Μεγάλωνε η Α και γινόταν δεσποινιδούλα κανονική. Με τα τσαντάκια της, τα γυαλιά ηλίου της, έξυπνη, τρυφερή και ετοιμόλογη. Τώρα πια έπινε τον χυμό της σοβαρή και μιλούσε με τις ώρες όπως έκαναν οι μεγάλοι. Μερικές φορές μάλιστα είχε και παρέα,\ τα παιδάκια των φίλων του μπαμπά και της μαμάς της και τότε κλείνονταν στον δικό τους κόσμο για ώρα και σκαρφίζονταν παιχνίδια μέσα στο μπαράκι.
Της άρεσε της Α να πηγαίνει στο Fin τα πρωινά ή τα απογεύματα και να κάθεται αμέριμνη με τους γονείς της και να ακούει τον θόρυβο των ανθρώπων γύρω της, αν και τώρα που είχε αρχίσει να πηγαίνει στον παιδικό σταθμό, το “σχολείο” της, δεν πήγαινε πια συχνά. Αλλά στα live όπως το πρόσφατο του Μ. Σαββάτου δεν υπήρχε περίπτωση να μη βρεθεί. Γιατί η Α είχε μια ξεχωριστή αγάπη μέσα στο Fin. Τη jazz. Με άλλα λόγια αν η Α ήξερε τη λέξη groupie θα την τύπωνε σε μπλουζάκι και θα την φορούσε στα live.
Καθόταν από νωρίς στα όμορφα πλακάκια και με το πρώτο κούρδισμα αφοσιωνόταν στις νότες που σχηματίζονταν από το πιάνο και το σαξόφωνο και ενώνονταν σε μουσική. Γύρω της ο κόσμος μασουλούσε έπινε και κουβέντιαζε σε ένα κλίμα γενικής ευφορίας αλλά η Α δεν το παρατηρούσε. Η jazz την “αιχμαλώτιζε” και ήθελε να την απολαύσει απερίσπαστη. Τόσο πού αν κάποιος από τους γνωστούς της, τους θαμώνες, πήγαινε να της μιλήσει ή να της χαϊδέψει τρυφερά το κεφαλάκι εκείνη τους αγρίευε.
Η αλήθεια είναι πως την προσοχή της Α την είχε μαζεμένη πάνω του ο σαξοφωνίστας. Ίσως επειδή το σαξόφωνο έλαμπε θυμίζοντας αστραφτερά παραμύθια και χρυσές πανοπλίες, ίσως επειδή η μουσική γεννούσε ποιήματα και ιστορίες μέσα στο κεφάλι της Α, ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο τα παιδιά συγκινούνται από συγκεκριμένους ήχους κι εικόνες, η ψηλή φιγούρα του σαξοφωνίστα μαγνήτιζε την Α. Και καθόταν ήσυχα με μάτια διάπλατα ανοιχτά και τον παρακολουθούσε. Εκείνος δε, λες και το καταλάβαινε, γύριζε και της έκανε αστειάκια ενόσω έπαιζε μουσική και το μικρό κοριτσάκι γελούσε.
Μη φανταστείτε πως κι εγώ τα ήξερα όλα αυτά. Απλά σε κάποιο live την πάτησα κι εγώ μιλώντας στην Α την ώρα που ρουφούσε σαν σφουγγάρι τις νότες. Αλλά την περασμένη βδομάδα που όλοι μαζευτήκαμε να γιορτάσουμε την πρώτη Ανάσταση ήξερα κι έτσι έμεινα από μακριά να παρατηρώ.
Έξω απ' το Fin, στην πλατεία της αγοράς, ο ήλιος έφερνε την Άνοιξη στα αναψοκοκκινισμένα μας μάγουλα, όσο η Χρύσα πηγαινοερχόταν πότε κρατώντας καφέδες, πότε μπύρες και πότε ελίτσες κι αγγουράκια. Κι ήταν κι η Α εκεί, μη δίνοντας σημασία στο κουβάλημα της Χρύσας, στα κόκκινα μας μάγουλα στον ήλιο ή στα χειροκροτήματα. Άφηνε τη μαμά της να διαχειριστεί τις δημόσιες σχέσεις της εκτός από μερικούς επιλεκτικούς χαιρετισμούς κι έπειτα κλείστηκε στον κόσμο της μουσικής. Κάθησε στην αγαπημένη της θέση (βλέπε πλακάκι) και άκουγε jazz πίνοντας το χυμό της όπως τότε που ήταν μωράκι στο καρότσι. Μόνο που αυτή τη φορά δεν κοίταζε τους πάντες, παρά μόνο την “αδυναμία” της το σαξοφωνίστα σαν μια σωστή, τόση δα μικρούλα, groupie!
ΥΓ: Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που περιγράφονται είναι σχεδόν φανταστικά. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι σχεδόν συμπτωματική.
