Serial Finers 7. Η Οδύσσεια ενός εργαζομένου

"Αγαπητό μου Fin,
Καταρχάς (ή μήπως καταρχήν;) χαίρομαι πάρα πολύ που θα μείνεις ανοιχτό το καλοκαίρι. Δεν ξέρεις πόσο νοσταλγώ τη βραδινή δροσιά της “αυλής” σου και τα ωραία σου τα κοκτέηλ, τα Cuba Libre σου και τις Μαργαριτούλες. Το συγκεκριμένο επεισόδιο διαδραματίζεται μακριά σου... αλλά άνθρωπος είμαι κι εγώ (τουλάχιστον έτσι νομίζω) και κάπου πρέπει να πω τον πόνο μου! Σε τρίτο πρόσωπο πάντα καθότι ελαφρώς μεγαλομανής και με “dear diary” διάθεση ξεκινώ την εξιστόρηση της ημέρας που δεν παρατήρησα τους γύρω μου αλλά τον εαυτό μου."

Η Ζ είναι μια Serial Finer του Σαββατοκύριακου καθότι ζει στην Αθήνα χρόνια τώρα. Μετά κόπων και βασάνων αγάπησε τόσο αυτή την πόλη που φέτος την έφαγε το άγχος να βρει δουλειά μη τυχόν και χρειαστεί να την εγκαταλείψει. Βρήκε τελικά και ξαφνικά έγινε πολύ πολύ χαρούμενη. Της ερχόταν να τραγουδήσει και να αγκαλιάσει τα παπούδια που παίζουν σκάκι μεταξύ Ζαππείου και Εθνικού Κήπου αλλά προσπαθούσε να συγκρατηθεί. Ώσπου πριν λίγες μέρες το συνειδητοποίησε... Είχε έρθει το καλοκαίρι και εκείνη δούλευε 8ωρό στην Αθήνα.

Στην αρχή προσπάθησε να το αντιμετωπίσει ψύχραιμα. Εξάλλου στις 7 που ξυπνούσε το πρωί δεν έκανε δα και τόση ζέστη. Το στριμωξίδι στο Τρόλεϊ το είχε εδώ και μια τριετία περίπου συνηθίσει, αν και το ύψος της δεν την βοηθούσε σ' αυτό αφού το να πάρει μια ανάσα αέρα χωρίς την απαραίτητη εσάνς ιδρωτίλας των γύρω τεντωμένων κυρίων δεν ήταν καθημερινό φαινόμενο. Άλλαζε τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (τέσσερα τον αριθμό) με τον αέρα της εργαζόμενης που δεν έχει χρόνο τώρα, πνίγεται, πνίγεται, και με το ελαφρώς γυαλιστερό από τη ζέστη πρόσωπό της ψηλά.

Με τα πολλά έφτανε στο γραφείο. Με τη δουλειά δεν είχε πρόβλημα, της άρεσε τόσο που πλακωνόταν κι έκανε όλες τις δουλειές απ' το πρωί έτσι που κατά τις τρεις που τα είχε τελειώσει σχεδόν όλα την έπιανε πάλι η ζέστη και η εσωτερική της γκρίνια. Κάτι τέτοιες στιγμές ήταν που τα γέλια της στο Fin, η παρέα που είχε σκορπίσει λόγω καλοκαιριού και όψιμης ενηλικίωσης και τα κοκτέηλ περνούσαν μπρος τα μάτια της σαν χολυγουντιανή ταινία. Δεν το έβαζε κάτω όμως. Μερικές τζούρες καφέ και λίγη δουλειά αργότερα είχε ήδη σχολάσει και -να ένα καλό που έφερε το καλοκαίρι ακόμα και στην Αθήνα- έξω ήταν ακόμα μέρα. Όποτε η τρελή αν και ολίγον τι κουρασμένη χαρά της επέστρεφε.

Όλα αυτά βέβαια πριν σύσσωμος ο γυναικείος πληθυσμός φορέσει πέδιλα, δηλαδή πριν μπει επισήμως το καλοκαίρι και οι μεγάλες ζέστες αυτής της εβδομάδας. Γιατί αυτές τις μέρες η Ζ με το ακμαίο ηθικό δέχτηκε πολλά χτυπήματα κάτω από τη ζώνη. Χτύπημα πρώτο: Παρακολουθείτε τη Ζ να κάνει ηρωικές προσπάθειες με την τσίμπλα στο μάτι να φτάσει την πόρτα του μετρό χωρίς να πέσει (τρίτο κατά σειρά μέσο μαζικής μεταφοράς που άλλαζε). Η προσπάθεια της είναι ακόμα πιο ηρωική αν αναλογιστείτε πως στο μυαλό της ονειρεύεται να έπινε ένα πρωινό καφεδάκι στο Fin με τα καλά της τα κορίτσια. Ένα βήμα πριν την πόρτα και λίγο πριν ξεσπάσετε σε χειροκροτήματα για το κατόρθωμά της τη βλέπετε να σφαδάζει απ' τον πόνο κρατώντας το πόδι της. Τι είχε συμβεί; Είχε έρθει το καλοκαίρι, όπου καλοκαίρι σημαίνει ψηλοτάκουνα πέδιλα που προσγειώνονται πάνω στα ολίγα εκατοστά σάρκας που περισσεύουν από τα δικά σας φλατ σανδαλάκια.

Το ξεπέρασε κουτσαίνοντας κι έφτασε στη δουλειά της σκεπτόμενη πόσο μακριά είναι από τη θάλασσα ή από τα πρωινά καφεδάκια που ονειρευόταν προ ολίγου. Χτύπημα δεύτερο: Παρακολουθείτε τη Ζ τη δύσκολη ώρα της δουλειάς (είπαμε γύρω στις 3) ενώ προσπαθεί να βρει έναν φίλο εύκαιρο για ένα καφεδάκι σε κάποια αυλή των Εξαρχείων που θα της θυμίσει κάτι από Fin. Οι περισσότεροι δουλεύουν μέχρι αργά (ναί λοιπόν υπάρχουν και χειρότερα) και όλες τις οι ελπίδες συγκεντρώνονται στην φίλη της την Α που πολύ την αγαπά και πολύ θα ήθελε να τη δει. Όμως η μοίρα του είχε άλλα σχέδια καθώς η Ζ μαθαίνει ότι όλη η παλιοπαρέα θα συγκεντρωθεί σε σπίτι φίλου εκτός Αθηνών για μπανιάρισμα και ηλιοθεραπεία. Μάλιστα φεύγουν εκείνη την ώρα και δεν τους προλαβαίνει αν και πολύ θα ήθελαν και εκείνοι αλλά και η ίδια η Ζ να πλατσουρίζανε όλοι μαζί. Τι είχε συμβεί; Είχε έρθει το καλοκαίρι και ο σώζων εαυτόν, από το καμίνι της μεσημεριανής τερατουπόλεως, σωθείτω.

Με τα πολλά πέρασε η ώρα και πήρε των ομματιών της να γυρίσει στο σπιτάκι της. Κι ενώ μέχρι να φτάσει στο Τραμ για να ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι της επιστροφής, είχε συνειδητοποιήσει ότι μέχρι κι ο περιπτεράς είχε air condition στο περίπτερο κι εκείνη σπίτι την περίμενε ανεμιστήρας του 2003, δεν της πήγαινε το μυαλό στο θέαμα που θα αντίκρυζε σε λίγο.

Χτύπημα τρίτο και τελυταίο: Παρακολουθείτε τη Ζ να μπαίνει στο Τραμ με λίγο καλύτερη διάθεση γιατί στο ραδιόφωνο παίζει ωραία τραγούδια. Καθότι βέρα Κορίνθια η Ζ δεν ήταν δυνατόν να μην κοιτάξει τους πάντες γύρω της από απλή περιέργεια. Και τη στιγμή που το έκανε το ηθικό της τσακίστηκε πλήρως. Το Τραμ ήταν τίγκα στους τουρίστες και τους Έλληνες που γύριζαν κόκκινοι σαν αστακοί ή κατίμαυροι από την παραλία. Με μαλλιά μες την αλμύρα, με τη γλυκιά κούραση του μπάνιου, με το όμορφο εκείνο χαρούμενο βλέμμα που αποκτά ο άνθρωπος μέσα στη θάλασσα. Τι είχε συμβεί; Είχε έρθει το καλοκαίρι και η Ζ ήταν εγκλωβισμένη ανάμεσα στους δεινούς κολυμβητές, να τους κοιτάει και να σκέφτεται πόσο πραγματικά μακριά είναι από τη θάλασσα, τον καφέ και το κοκτέηλ που τόσο αποζητούσε.

Ευτυχώς για εκείνη ήρθε κάποια στιγμή το βράδυ, και για να λέμε του στραβού το δίκιο τα καλοκαιρινά βράδια στην Αθήνα είναι ιδιαιτέρως γοητευτικά. Μπορεί να μη έχουν την κουβεντούλα με τον γνωστό που θα πετύχεις στο Fin, ή τις μουσικές και την αυλίτσα του, αλλά ενδείκνυται για ρομαντζάδα και περπάτημα. Έτσι κι η Ζ, έδωσε ραντεβού στα Προπύλαια στην Πανεπιστημίου και κατέληξε περπατώντας κάτω απ' την Ακρόπολη στον Άρειο Πάγο μαζί με τουρίστες πάλι και με Έλληνες που είχαν ξεμείνει όπως αυτή στην Αθήνα, να κοιτάζει την πόλη αυτή που κατάφερε να αγαπήσει να αιωρείται φωτισμένη στον υγρό καλοκαιρινό ορίζοντα.

Και ξαφνικά έφτιαξε η διάθεση, κι ένιωσε οικεία ξαπλωμένη εκεί πάνω στο βράχο, σχεδόν όσο οικεία θα ένιωθε καθισμένη δίπλα στον πάγκο της ψαραγοράς στην Κόρινθο, κι ένωσε τα αντιφατικά κομμάτια της ζωής της, αυτό της Κορίνθου και της Αθήνας μέσα της και με τα πολλά καλωσόρισε το καλοκαιράκι που θα το περνούσε ένα Σαββατοκύριακο στο τρισαγαπημένο Fin κι ένα Σαββατοκύριακο στην ερωτεύσιμη Πλάκα. Κι ηρέμησε... Μέχρι φυσικά τον επόμενο καύσωνα.

ΥΓ: Οι καταστάσεις και τα πρόσωπα που περιγράφονται είναι σχεδόν φανταστικά. Κάθε ομοιότητα με αληθινά πρόσωπα και καταστάσεις είναι σχεδόν συμπτωματική.