Ο Θαμώνας

Η πρώτη ανάμνηση απ' το Fin; ...2005 κάτι γλύκα φωτάκια σαν Χριστουγεννιάτικα, μόνιμη διακόσμηση στον τοίχο απέναντι απ' το μπαρ. Απο εκείνη την συγκεχυμένη πρώτη ανάμνηση ήξερα πως αυτό το μέρος θα λειτουργούσε σαν σημείο αναφοράς στη ζωή μου. Επαληθέυτηκα γυρίζοντας στο ίδιο μέρος κάθε Σαββατοκύριακο που πέρναγα στην υπέροχα κουρασμένη πόλη μας και σιγά σιγά δημιουργήθηκε μέσα μου η ψυχολογία του θαμώνα. Κάτι η ξανθιά βαρελίσια, κάτι το ντιβανάκι, που αφού του βουλιάξαμε τα μαξιλάρια "επέστρεψε" δριμύτερο με καινούρια εμφάνιση, και σίγουρα οι άνθρωποι του είναι αυτό που με έκανε να επιστρέφω.

Σιγά σιγά ακολούθησαν κι οι φίλοι. Φοιτητές στην Αθήνα καθώς ήμαστε οι περισσότεροι, η πρώτη αντίδραση ήταν πάντα ίδια “Ρε συ σαν Ψυρρή είναι εδώ”. Μόνο που δεν ήταν γιατί του Ψυρρή κόπηκε σύντομα από τις εξόδους μας και προσανατολιστήκαμε προς άλλες περιοχές ο καθένας αλλά το Fin παραμένει το σημείο συνάντησης, το σημείο εκτόνωσης, το σημείο απόδρασης από μια καθημερινότητα δύσκολη για τους ανθρώπους της γενιάς μου (G -μείον- 700 για να καταλαβαινόμαστε). Το νιώσαμε όλοι να μεγαλώνει μαζί μας σαν ζωντανός οργανισμός, ενώ βιώνοντας την ενηλικίωση μας στις προβληματισμένες συζητήσεις του πρωινού καφέ (τι έχει ακούσει κι η Αγγελική;) και στα βραδινά (ρακο)γελάκια μας, δεθήκαμε με αυτό το μαγαζί που πάνω από όλα ξεχωρίζει γιατί είναι ανθρώπινο. Κι έτσι πέρασαν τέσσερα περίπου χρόνια.

Σήμερα, σχεδόν μια εβδομάδα μετά το άκρως επιτυχημένο αποκριάτικο πάρτυ του Fin, όπου παρέλασαν λαμπερές περσόνες όπως ο κακός ο λύκος αλλά και ο πιο πρόσφατος Sweeney Todd, συνειδητοποιώ πως το soundtrack των τελευταίων αυτών τεσσάρων χρόνων της ζωής μου έχει γραφτεί κάπου εκεί κοντά στην μπάρα ανάμεσα σε ρακόμελα και στα σφηνάκια του Μάριου ή του Σπύρου κατά περίσταση. Με φιλοδοξία λοιπόν να αναδειχθώ στο επίπεδο του Τσαρλς Μπουκόφσκι, χωρίς το κομμάτι της κυρώσεως του ήπατος, και με το βλέμμα του παρατηρητή  θα γράφω εδώ μια ιστορία κάθε εβδομάδα, με αφορμή το Fin και με έμπνευση από τους ήχους του, το χώρο και τους θαμώνες.

Αυτά τα ολίγα προς το παρόν για να συστηθούμε κατά κάποιον τρόπο. Επιστρέφω κι εγώ δριμύτερη σαν το ντιβανάκι...